Sinds we hier wonen hebben we ontdekt dat de kortste dag hier in Italië helemaal niet zo kort is. Als we ons deze ochtend van 21 december om half acht stevig inpakken om met Noor te gaan wandelen wordt het al licht. Na een steenkoude nacht genieten we onderweg van het zicht over de met rijp bedekte velden. En zojuist, om vijf uur, na onze middagwandeling, is het nog licht genoeg om twee reeën te ontwaren aan het einde van ons veld. Wat een geluk: de winters duren hier een maand korter en overdag is het langer licht.

Een gezegde uit het hoge noorden van Nederland is: ‘stop maar met piekeren, het gaat toch altijd anders’. Dat geldt maar weer eens als Sander zijn paspoort moet verlengen. Als je in het buitenland woont, kun je je Nederlandse paspoort verlengen bij de Nederlandse ambassade in dat land of bij een aantal gemeenten in NL zelf. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat dat – geheel typisch Hollands – zeer efficiënt gaat. Maar niets blijkt minder waar. Door personeelsgebrek in NL zijn de wachttijden voor het aanvragen van een nieuw paspoort opgelopen naar acht tot achttien weken! Voor Sander, die ervoor gekozen heeft zijn paspoort bij Schiphol op te halen, duurt het uiteindelijk twaalf weken. Gelukkig is Sander ruim op tijd. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Als de vervaldatum van mijn paspoort in zicht is, begin ik mooi zes maanden van tevoren met de aanvraagprocedure…

Precies het omgekeerde gebeurt met het aanvragen van onze Italiaanse rijbewijzen. Als je in Italië woont, wordt het Nederlandse rijbewijs – wanneer deze verlengd moet worden – vervangen door een Italiaans rijbewijs. Van tevoren worden we gewaarschuwd dat de aanvraag wel drie tot vier maanden kan duren. Met dat in gedachten, besluiten we de aanvraagprocedure nog voor het einde van dit jaar te starten, omdat Sander zijn rijbewijs in mei en die van mij einde 2025 vervalt. Het is best een ding, je rijbewijs verlengen in Italië en daarnaast ook regionaal afhankelijk. Wij wonen in Ligurië en daar moet je eerst naar je huisarts voor het opvragen van een gezondheidscertificaat. Lees: je gaat naar je huisarts, je vraagt om een certificaat en verwacht vervolgens een gezondheidscheck, maar je ontvangt ‘solo‘ een positief knikje van je huisarts en vervolgens wordt het formulier uitgeprint en ondertekend (er komt geen bloeddrukmeting of zo aan te pas …). Anyhow, met dat document ga je vervolgens naar een autorijschool. Voor jullie beeldvorming: er zit er bijvoorbeeld een in Cairo Montenotte vlak aan het Piazza della Vittoria. Daar leveren wij het medische document, een pasfoto en ons Nederlandse rijbewijs in. Nadat alles ‘sul posto’ gecontroleerd is, wordt er door de autorijschool een afspraak ingepland met een dokter voor een oogtest. We kunnen een paar dagen later al terecht.

We hebben natuurlijk geen idee wat er ons precies te wachten staat en ik vind het best een beetje spannend. De afspraak met de dokter vindt plaats in de autorijschool. Bij binnenkomst zijn er al meerdere wachtenden voor ons. We ontvangen een nummer en nemen plaats in een leslokaal om te wachten tot ons nummer afgeroepen wordt. In een aparte ruimte, gelukkig niet ‘en plein publique’, neemt een arts vervolgens de oogtest af. De arts vraagt eerst om wat nadere gegevens en vervolgens moet ik een aantal letters oplezen op een scherm (gewoon zoals bij de opticien): eerst met het linker oog (gaat gelukkig top) en vervolgens met het rechter (dat gaat ook goed, totdat ik merk dat ik bij de laatste letter automatisch mijn hand van mijn linkeroog weg til, voor geestelijke bijstand van mijn rechter ..uhm. Gelukkig ziet de arts het niet – waarschijnlijk ook toe aan een oogtest). Enfin, zowel Sander als ik zelf worden goedgekeurd en dat betekent dat onze aanvraag officieel opgestuurd kan worden en dat we nu alleen nog ‘pazienza’ moeten hebben. We zijn volkomen verbouwereerd als we een week later al onze nieuwe felbegeerde Italiaanse rijbewijzen in handen hebben. Uit en thuis binnen twee weken! Dat ‘gezegde-uit-het-hoge-noorden’ blijkt een waarheid als een koe.

Het afgelopen jaar is een jaar waarin we merkbaar en voelbaar de vruchten plukken van al het harde werken in de afgelopen jaren. We mogen een hoop nieuwe en terugkerende gasten begroeten en ervaren tegelijkertijd meer rust en minder druk zo zonder grote verbouwingen en de administratieve rompslomp van vergunningen. Ook krijgen we bezoek uit Nederland van familie en vrienden en van mijn nichtje Pam en haar man Jeff uit Canada! Zo dierbaar en dankbaar dat ze deze afstand naar ons overbruggen. Ook hebben we meer tijd om de omgeving te ontdekken, waaronder prachtige steden als Cuneo en Bordighera.

Niet alleen wij, maar ook de natuur komt op adem. Dankzij voldoende regen is de natuur prachtiger en uitbundiger dan ooit en we hoeven nauwelijks water te geven (wat ons echt veel tijd per dag scheelt). Sander kan zich nu 100 % op Pian del Nasso concentreren, wat mij ook ademruimte geeft. Midden in ons seizoen kan ik zelfs met mijn zus Nanny op reis naar Canada om onze familie te bezoeken; Sander neemt heel lief de honneurs waar op PDN. Wat een weldaad. Zo’n jaar mag het wat mij betreft ieder jaar zijn!

Tegelijkertijd zeggen Sander en ik tegen elkaar dat 2024 ook ‘un anno particolare’ is met meerdere – gelukkig niet eerder meegemaakte – incidenten in onze normaal gesproken zo vredige vallei. Zo zitten Sander en ik op een zaterdagavond, na onze drukke wisseldag, onder de ‘portico’ te genieten van het uitzicht, als we tegen 21.30 uur het zware geluid van een vrachtwagen horen (geloof mij, een heel ongewoon geluid hier in de avond). Als we op onderzoek gaan, zien we een brandweerwagen met blauwe zwaailichten op ons parkeerterrein staan. Help, het zal toch niet ..?! Een inwoner uit ons buurtdorp Lodisio heeft alarm geslagen omdat hij rook heeft gezien. De brandweerman legt uit dat hij de brandweerwagen bij ons geparkeerd heeft, zodat hij vandaar uit contact kan houden met een tweede brandweerwagen die naar Lodisio rijdt. Gelukkig blijkt het loos alarm – iemand is zijn afval aan het verbranden – ‘meno male’ we moeten er wel even van bijkomen.

Op een andere zaterdagavond – onze nieuwe gasten zijn net goed en wel geïnstalleerd – klinkt er opeens een sirene van een ambulance, nog een ambulance, de sirene van een brandweerauto, nog een brandweerauto, een politieauto en als je denkt dat er verder niets meer komt, vliegt er een helikopter over (en dan staat er op de website van Pian del Nasso dat het hier zo stil is ..). Het blijkt dat in ons achterland, het ‘parco naturale’, twee doorgewinterde quadrijders van in de 70! een bocht verkeerd ingeschat hebben en gevallen zijn met de quad bovenop zich. Van het echtpaar blijkt de man zwaargewond. Het ongeluk gebeurt op een onherbergzaam gedeelte – waar een normale auto niet kan komen – waardoor er een helikopter aan te pas moet komen om de gewonde te transporteren. Gelukkig kunnen we nu vertellen dat het avontuur redelijk is afgelopen. En ook fijn: we weten nu ook dat als de nood aan de man is, de hulpdiensten bewonderingswaardig snel ter plaatse zijn!

Een maand later, in september, hebben we een noodsituatie bij een van onze gasten. Van tevoren verheugen we ons erg op dit bezoek, want het is voor het eerst dat we gasten krijgen met een Berner Sennen hond. Voor ons natuurlijk een complete déjà vu: in die samenstelling brachten wij tien jaar lang onze vakanties door in de Mulino. Eerst met onze Berner Nous en later met Dasti (onze Noor hebben we pas sinds we hier wonen). We vinden het dan ook heel leuk om kennis met Nuncio en zijn baasjes te maken. Maar een paar uur nadat ze zich in de Mulino geïnstalleerd hebben, wordt er door Nuncio zijn bazinnetje bezorgd bij ons aangeklopt omdat Nuncio zich niet goed voelt. Sander loopt mee en Nuncio blijkt volledig apathisch. Sander weet meteen dat het foute boel is en vraagt mij een dierenarts te bellen (best een uitdaging op een zaterdagavond). Ik bel er meerdere. Nadia en haar dochters denken gelukkig ook mee. Uiteindelijk vinden we een dierenarts in Montechiaro d’Acqui bereid om Nuncio te onderzoeken. Sander brengt onze gasten en Nuncio erheen. Het is dan 19.00 uur. Ik zit ondertussen thuis in spanning te wachten op nieuws. Röntgenfoto’s wijzen uit dat Nuncio een maagtorsie heeft en hij moet direct geopereerd (een maagtorsie is levensbedreigend en na zes uur stijgt de kans op sterfte). We boffen met deze zeer kundige (toevallig ook nog Zwitserse – Berner Sennen honden komen oorspronkelijk uit Zwitserland) dierenarts. Dankzij het snelle en vakkundige ingrijpen komt Nuncio goed uit de operatie en, naar blijkt later, ook nog zonder gevolgen. We en de baasjes van Nuncio zijn de dierenarts meer dan dankbaar. Wat zijn we blij als Nuncio rond 23.00 uur weer terug is in de Mulino. Hij moet voorlopig rustig aan doen, dus dat betekent revalideren op Pian del Nasso. Wij mogen de volgende dag op ziekenbezoek. Zo fijn om te zien dat Nuncio gewoon aan komt lopen om ons te begroeten! De rest van de vakantie revalideert hij en ontspant samen met zijn baasjes op Pian del Nasso. We vinden het heel leuk en een eer dat Nuncio komend jaar weer naar PDN komt. Deze keer kan hij hopelijk heerlijk rennen over de velden van Pian del Nasso en genieten van lange wandelingen in de omgeving.

Eind goed al goed! Het leven hier op PDN is nooit saai. We kijken in elk geval met grote tevredenheid terug op dit jaar en op ons seizoen met zoveel blije en tevreden gasten. Daar doen we het voor! Inmiddels merken we dat Pian del Nasso een groeiende schare fans krijgt, wat we terugzien in de vele boekingen die we al hebben mogen ontvangen voor 2025!

Dit jaar vieren wij Kerst op Pian del Nasso. We mogen ons weer verheugen op een waar eetfestijn met onze buren. Dit keer is Sander officieel gevraagd om het toetje ‘dolce‘ te maken. Volgens mij betekent dit dat we nu helemaal ingeburgerd zijn! Vanaf Pian del Nasso wensen we iedereen hele fijne en vooral ontspannen dagen toe en een vredig, liefdevol en gezond 2025.