Januari

Het is medio januari en we hebben tijdelijk personeelsuitbreiding op Pian del Nasso. De hulptroepen zijn er ineens; er komt geen werving en selectie aan te pas. Vragen over (secundaire-) arbeidsvoorwaarden worden niet gesteld; kost en ‘uit’-woning is voldoende. Het blijken ware natuurtalenten; direct inzetbaar, zelfstandig, proactief en harde werkers. Wel zijn ze een beetje knorrig. Maar daar hebben we geen last van, want ze werken bij voorkeur s’ nachts. Het resultaat mag er zijn. Na een paar weken zijn onze velden voor een groot gedeelte ontdaan van de voedzame, maar zeer woekerende aardpeer en ook nog eens keurig omgeploegd (een tractor had het niet beter gekund). Daarnaast hebben ze ook nog precies voldoende van deze knolzonnebloem of Jeruzalem artisjok (give it a name) overgelaten om een mooie golf van gele bloemen in het najaar te garanderen. Wij zijn meer dan tevreden. Enige minpuntje is misschien een hier en daar beschadigd muurtje, vast veroorzaakt door iets teveel enthousiasme tijdens het werk of door een ietwat lomp leunmomentje tijdens de pauze. Maar hé, ze hebben hard gewerkt en het zijn en blijven nou eenmaal wilde zwijnen. Geen haan dus die ernaar kraait.

Februari

We zijn alweer druk met de voorbereiding van het seizoen. Onze vakantiehuizen zijn nog in winterslaap, maar klussen rondom de huizen kan wel. Tussendoor maken we plannen over hoe we onze ‘case vacanza‘ nog comfortabeler kunnen maken. Zo krijgt de Cascina luxe houten ligbedden voor in de tuin en plaatsen we een nieuwe en grotere picknick tafel bij de Mulino. De kleinere picknick tafel geven we een nieuw plekje op ons terrein op een heuvel met ‘bella vista’ voor gasten die tijdens het wandelen ook even willen zitten. De Cascina krijgt een schommel- annex hangstoel voor twee personen om lekker in weg te dommelen en te genieten van ‘la bella natura‘. Ons zwembad krijgt nieuwe ligbedden. Ook beschikken alle vakantiehuizen nu over nieuw en sneller internet. En als klap op de vuurpijl arriveren over een klein maandje onze nieuwe bomen, struiken en kruiden. Al met al wordt Pian del Nasso weer een beetje mooier en hopelijk nog comfortabeler voor onze gasten.

Maart

Inmiddels wonen we vier jaar in Italië en nog steeds moeten we onszelf af en toe knijpen of het wel echt waar is. Natuurlijk hebben we gewoon ons werk (de afgelopen drie jaar zelfs maar dan ooit), maar als we ons, zoals vandaag, in Cairo Montenotte bevinden voor van die gewone alledaagse dingen als een bezoek aan de accountant en de tandarts, voelen we ons zelf toch bevoorrechte mensen als we ons tussen die afspraken door zomaar op een zonnig terrasje bevinden met un caffè en un bicchiere d’acqua naturale (en dat alles ook nog voor maar EUR 3,-). En nee, wij zijn niet aldoor op vakantie, maar we hebben wel vaak een vakantiegevoel. Gewoon omdat we op zo’n mooi plekje in een fijne omgeving mogen wonen. Je moet er wat voor doen, maar dan heb je ook wat…. la bella vita.

Veertien jaar geleden, op onze allereerste vakantie in de Mulino, werd ik verliefd op de natuur van Pian del Nasso. En dat is nog steeds zo. De vergezichten vervelen me nooit. Of het nu ochtend is of middag, herfst of zomer, de zon schijnt of het regent … ieder moment en iedere lichtinval verwondert me nog steeds. Ik raak gewoon niet uitgekeken. En als ik over de velden loop, denk ik vaak gekscherend, het zou je achtertuin maar wezen…. Het enige frustrerende is dat een foto nooit het plaatje oplevert van wat ik in werkelijkheid zie. Maar er is misschien hulp onderweg: dit seizoen hebben we een echte fotograaf te gast op Pian del Nasso, wie weet kan ik die wat trucjes ontfutselen. Maar het lijkt me hoe dan ook onmogelijk om al die indrukken van zicht, geur en geluiden te vangen in een beeld.

Natuurlijk is niet alles altijd hosanna. Zo staat er vanochtend uit het niets een monteur van het waterbedrijf voor de deur met de mededeling dat hij nieuwe watermeters komt plaatsen. Ik voel direct nattigheid, terugdenkend aan een paar jaar terug toen we een rekening van datzelfde waterbedrijf ontvingen met een bedrag bestaande uit meerdere nullen voor een van onze huizen (volgens Nadia een bedrag dat onmogelijk is, zelfs als we alle kranen in alle huizen op PDN een jaar aan hadden laten staan). Achteraf bleek de foto van onze watermeterstand verwisseld met die van iemand anders. Gelukkig werd de fout snel hersteld, maar mijn achterdocht staat op steeltjes; de nieuwe watermeters moeten straks wel aan het juiste huis gelinkt worden. Voor de zekerheid geef ik een overzicht van onze huizen en de huidige watermeternummers aan de monteur voordat ie aan de slag gaat. Wat het een beetje komisch maakt, is dat de monteur blijkbaar om niets in het luchtledig moppert. Of hij nu alleen maar even moet verzitten of zijn waterpomptang moet pakken, er volgt iedere keer een arsenaal aan verwensingen (waarvan we 90% – gelukkig maar – niet verstaan). Ik denk nog bij mezelf, zo doet hij dus als alles goed gaat, wat gaat hij roepen als er iets fout gaat? Enfin, I let him be, want ik heb een vergadering.

Na gedane arbeid tref ik de door de monteur ingevulde formulieren aan met een overzicht van de nieuwe watermeters. En ja hoor, mijn achterdocht was niet voor niets: de nieuwe watermeter van de Mulino blijkt aan de Rustico gekoppeld en die van de Rustico is in zijn geheel niet vervangen. Ons huis heeft wel de juiste nieuwe watermeter gekregen (dat dan weer wel). Maar hoe ga je dit dan weer rechtgebreid krijgen? Sander en ik besluiten het even een dag te laten bezinken. Dat blijkt een goede beslissing, want de volgende ochtend vroeg, als Sander onze Noor uitlaat, verschijnt het witte bestelbusje van het waterbedrijf weer in zicht – op weg, I suppose-, naar het volgende slachtoffer

Sander gaat midden op straat staan om hem te stoppen. De monteur is niet per se blij met dit oponthoud en als Sander heeft uitgelegd waarom hij aangehouden is, blijft ‘onze’ monteur volhouden dat alle watermeters goed vervangen zijn. En hij heeft haast: om dat te benadrukken, schudt hij met een hele dikke stapel formulieren van alle aansluitingen die hij in de buurt nog moet vervangen. Maar Sander is onverzettelijk. Hij stelt voor om de stapel samen door te nemen (het gemopper begint uiteraard alweer). Na alle documenten stuk voor stuk doorgenomen te hebben, komt helemaal onderaan het formulier van de Mulino tevoorschijn. De monteur verontschuldigt zich. Die had ie over het hoofd gezien. Hij begrijpt nu ook ineens waar het fout is gegaan. Hij gaat meteen aan het werk om de schade te herstellen. Tja, ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat de bijgeleverde scheldkanonnades nu helemaal niet van de lucht zijn. ‘Porca miseria” vinden wij nog het meest sympathiek klinken. Enfin, even later, zijn al onze huizen voorzien van een correcte nieuwe watermeter. En ze hebben de smaak te pakken, want naast het vervangen van de watermeters, zijn ze nu ook begonnen een geheel nieuwe waterleidingaansluiting aan te leggen voor onze buren die kilometers bergopwaarts richting Lodisio wonen. We mogen hopen dat ze dit keer geen aansluiting verwisselen. Verbeeld je dat ze in werkelijkheid kilometers bergafwaarts moeten zijn.

April

De nieuwe bomen, struiken en kruiden arriveren op Pian del Nasso. Sander begint direct met planten. Precies de nacht die erop volgt, daalt het kwik ineens schrikbarend. Van 26 graden overdag naar onder het vriespunt ’s nachts. Met name onze nieuwe salie-plantjes vinden dat niet helemaal leuk en ook onze Lagerstroemia bij het zwembad, die al een paar jaar zulke mooie bloemen geeft, al helemaal niet (we hopen dat ie nog een beetje bijtrekt). Maar verder valt de schade mee.

En dan staan we aan de vooravond van ons nieuwe seizoen. Samen met het team van Nadia halen we onze vakantiehuizen uit hun winterslaap. Apparatuur wordt gecontroleerd, Nespresso-apparaten ontkalkt, dakgoten leeggehaald, beschadigde muren en of daklijsten worden opnieuw geschilderd enz. De meubels komen onder de lakens vandaan en Nadia begint aan de eerste schoonmaak. Daarna laten we de huizen een paar dagen met rust, zodat eventueel nog aanwezige stof de tijd heeft om neer te dwarrelen. Pas dan volgt de echte schoonmaak.

Tussen de werkzaamheden door genieten we van het zonnetje. Niet alleen tussen de werkzaamheden, maar ook tussen de buien door. Niet eerder maakten Sander en ik zo’n nat voorjaar mee op Pian del Nasso. We zien stroompjes en watervallen waarvan we het bestaan niet eens konden vermoeden. We kunnen een van onze riviertjes nu zelfs vanaf ons huis zien. Geweldig om ze weer te kunnen horen stromen. Dat hebben we de afgelopen twee jaar gemist. En fijn voor onze gasten dat ze straks weer kunnen pootjebaden in de riviertjes en extra kunnen genieten van de mooie natuur.

Natuurlijk hebben we ook allemaal nieuwe tips om het verblijf van onze gasten nog aangenamer te maken. Zo ligt er weer een lijst met adresjes van overheerlijke culinaire restaurantjes in de buurt. We hebben extra links voor nog meer wandelplezier en, in ons buurtdorp Erche, is een yogacentrum gekomen, waar vanuit ook heel veel andere activiteiten worden georganiseerd. Zo kun je er op gezette tijden terecht voor  vb. ayurvedische of shiatsu massage. Gasten die van yoga houden, kunnen in elk geval bij aankomst aangeven of ze aan een les mee willen doen, dan reserveren wij een plekje. Kortom, dat wordt ontspannen en heel veel genieten. Op naar een mooie zomer! Verso una bella stagione!