In plaats van ons op te maken voor de lunch bij onze buren Franca en Giampiero op 1e Kerstdag heeft Sander een stevige griep. We kunnen niets anders doen dan ons afmelden. Ook omdat onze andere buren Olga en Carlo van ver boven de tachtig erbij zijn en die willen we uiteraard niet aansteken. Ik krijg al nachtmerries over de enorme hoeveelheid eten die onze buren met zoveel zorg hebben bereid en waar ze nu mee blijven zitten. Maar niets blijkt minder waar…. Rond lunchtijd wordt er aangebeld. Voor de deur staat Giampiero met een schaal vol ‘anti-pasti’ zoals vitello tonnato, torta di verdura en bruchetta. Daar zit zelfs tafeldecoratie in de vorm van twee hulstplantjes bij en ook nog zelfgebakken naamkaartjes! Hoe attent wil je het hebben. En noem het gerust ‘running lunch’, want er volgen met tussenpozen meer gangen; Giampiero brengt een schaal vol dampende ‘primi’ betaande uit lasagne en pasta met fungi en later volgt het hoofdgerecht, ‘il secondo’ met verschillende soorten vlees, groenten en gebakken aardappeltjes. En allemaal met de auto hè, want ze wonen ruim een kilometer van ons vandaan. Tenslotte krijgen we aan het einde van de middag een ‘dolce’ in de vorm van een grand dessert van onder andere notentaart, chocoladepudding en allerlei petitfourtjes. Wie heeft er nou zo’n luxe Kerstlunch aan huis. En lekker! Zo lief, zo hartverwarmend! Dankbaar voor onze lieve buren.

Terwijl ik dit blog aan het schrijven ben, is Sander onderweg naar Nederland. Eigenlijk zouden we met z’n viertjes gaan. Maar omdat we van onze gasten zoveel positieve feed-back ontvangen over het slaapcomfort in de Mulino en Cascina, willen wij daar in de Rustico niet aan onder doen. Dat betekent een reis naar onze Nederlandse leverancier voor extra topdeks en beddengoed. En dat maakt het onmogelijk voor mij en onze Berners mee te reizen, want dat past eenvoudig niet. En zo komt het dat ik me vanochtend op deze koude winterdag (- 7 graden) prinsheerlijk ‘solo’ in onze zonnige warme serre nestel met een kopje koffie en Dasti en Noor aan mijn voeten, genietend van dat prachtige uitzicht over onze velden. Met de winterzon buiten is de zomer al in huis.

Zolang Sander en ik in Italië komen hebben we ons verbaasd over de stapels spullen die je hier veel rondom de huizen ziet liggen. Maar veel aparter vinden we het fenomeen dat hier zoveel leegstaande huizen staan en dan ook geregeld met alle huisraad, van-hun-betovergrootouders-zo-lijkt-het, er nog in. Zelf beschikken wij ook over zo’n huis (zeg gerust ruïne) ‘Flavio’ met de meubels en tafelkleedjes nog zichtbaar. Dat is in Nederland, zeker met de huidige woningcrisis, volkomen ondenkbaar. Maar nu, met de verbouwing van de Rustico, is wat ons betreft een tip van de sluier opgelicht. Het blijkt hier namelijk een vermogen te kosten om grofvuil netjes volgens de regels af te voeren. Je kunt voor het bedrag van het afvoeren van bouwpuin voor een gemiddeld huis gerust een kleine nieuwe auto aanschaffen. Of, zoals Nadia mij weet te vertellen, kost het in Italie bijna meer om een zak cement af te voeren dan om diezelfde zak aan te schaffen. Tja, dan ga je wel wat anders naar al die stapels bewaarde spullen kijken, daar zie je dan ineens vooral bergen besparingen in. Uiteraard hebben Sander en ik, rasechte Nederlanders als we zijn (of is dat ‘woke’ om te schrijven?), alles netjes volgens de regels laten afvoeren.”s Lands wijs, ’s lands eer. ‘Maar we moeten wel even lichtelijk bijkomen van deze onverwachte schromelijke budgetoverschrijving.

Verbouwing Rustico; met links de berg bouwpuin

Na het afvoeren van het bouwafval volgt de opbouwfase van de Rustico die gepaard gaat met indrukwekkende sjouwsessies de heuvel op. Zo transporteert manlief in etappes 60 pakken vloertegels van 25 kilo omhoog. Respect! En dan moet ie ze ook nog gaan leggen. Dat laatste is een typisch Pippi L.-gevalletje van ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Het is daarentegen zeker niet de eerste keer dat hij vloeren legt en ik heb er dan ook meer dan vertrouwen in. Met het naar boven brengen van plavuizen zijn we er overigens niet, want o.a. alle keuken-/badkamerapparatuur en de nieuwe meubels zullen nog volgen. Het zal een continue proces blijven, want is het seizoen eenmaal gestart, dan zullen er ook heel wat linnenpakketten heen-en-weer gaan. Het goede nieuws is; alle kilo’s die we er hier in Italie aan heerlijks aan kunnen eten, lopen we er zeker ook weer vanaf.

In de buurt hebben we een prachtig natuurpark ‘Parco Adelasia’ ontdekt met verschillende korte en lange wandelroutes. Bij de ingang van het park bevindt zich een berghut annex restaurant, Cascina Miera (www.cascinamiera.it), te voet bereikbaar (1 km, 10 min) waar je je wandeling heerlijk culinair kunt beginnen of afsluiten. Het park kun je ook te ontdekken per paardenrug. Iedere zondag worden er, op afspraak (contactgegevens zijn bij ons bekend), onder begeleiding paardrijtochten georganiseerd. Zeker de moeite van het bezoeken waard.

Voor degenen die het leuk vinden om meer tips uit de omgeving of foto’s van Pian del Nasso te ontvangen, zijn we ook te volgen op Instagram: https://www.instagram.com/p/CohQcMQMNW0/?igshid=MDJmNzVkMjY=