Om ons agriturismo verder te realiseren gaan we in maart op weg om onze, vorige jaar, bestelde lavendel te bewonderen. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en dat geldt blijkbaar ook voor onze tuinkwekerij. De prachtige, door onze navigatie aangegeven, route met magnifieke vergezichten gaat ineens over van een behoorlijke ‘abbastanza‘ geplaveide weg in een soortement van bospad vol kraters en keien waar onze auto maar net overheen kan rijden en, ter bevordering van het survival-gehalte, gaat de weg fascinerend steil omlaag. Omkeren op dit smalle bospad is onmogelijk. Het doet me realiseren dat, had ik me destijds op de Titanic bevonden, ik waarschijnlijk als eerste in een reddingssloep was gesprongen, want ik bevind me ineens, a-sociaal genoeg, buiten de auto en ga merkbaar te voet verder, terwijl ik Sander ondertussen gewoon in z’n eentje laat doorploeteren. Het is dan ook alleen dankzij hem en zijn zeer goede stuurmanskunst dat hij en de auto na een half uur! kreukloos de gewone weg bereiken. En ja, zo’n avontuur is ook de charme van Italie!

Bij de kwekerij in Camerana horen we dat onze lavendelplantjes niet zijn aangeslagen. Het betekent dit jaar geen zicht op wuivende lavendelvelden. De reis is, però, niet voor niets; we kunnen wel een variëteit aan mooie bomen en struiken aanschaffen. De uitspraak van mijn opa “morgen weet je waar het goed voor is” blijkt maar weer als deze zomer een van de droogste en heetste zomers in eeuwen is en eenderde deel van onze wel-geplante lavendel het niet overleeft (stel dat we wel duizenden lavendel hadden geplant…), terwijl van de nieuw-aangeplante bomen ze het, op 1 na, allemaal redden. Ze vertonen, net als de oudere bomen, zelfs een overdadige dracht aan bloemen en fruit. De lavendel die de zomer wel overleeft, levert gelukkigerwijs in verhouding veel op. Na al het knip- en plukwerk houden we nog twee ruime houten manden over met lavendel. De manden zijn aan de onderkant van gaas, zodat de geplukte lavendel goed kan drogen alvorens ik ze straks in zakjes doe. Tijdens de terugreis vanaf de lavendelkwekerij blijkt er overigens (wederom op advies van de navigatie) ineens een hele geciviliseerde route vanaf de kwekerij te bestaan, gewoon simpel over comfortabele geasfalteerde wegen en ook met mooie vergezichten.

Dankzij hulp van goede vriend Leo lukt het Sander alle nieuwe bomen en struiken in april in de grond te zetten. Het is ongelooflijk leuk om te zien wat een aantrekkingskracht de nieuwe aanplant heeft op vogels en vlinders. In de tuin rondom ons huis is het, door de vele extra schuilplaatsen, een grote happy gathering geworden van kwikstaartjes, mezen, roodborstjes en af en toe horen we zelfs musjes. Volgens onze vriend Hans van Oosterhout, de bekende vlinderaar en vogelaar, is de grote verscheidenheid aan vlinders en insecten per lavendel op Pian del Nasso uniek. Natuurlijk horen we het vrolijke gezoem van de bijen en zien we vlinders op-en-neer fladderen. Maar welke inwoners die parallele wereld huisvest en voedt is ons onbekend. Speciaal voor de natuurliefhebbers onder ons heeft Hans een beschrijving en fotocollectie gemaakt (een paar zie je hieronder), die straks terug te vinden is op onze nieuwe website. Een aantal foto’s is uitgebracht op canvasdoek en hangen nu in onze vakantiehuizen. En nog leuker: de afbeeldingen zijn hier ook ‘live’ in de tuin te bewonderen.

In juni start de verbouwing van onze Rustico! Met hier en daar wat oponthoud door kleine ‘dettagli‘ zoals een vergunning die toch niet helemaal rond blijkt en ‘Ferragosto‘ de vakantiemaand in Italie, waardoor alle werk stil ligt, is sinds september de verbouwing in volle gang. Komende week komt het nieuwe dak erop en hopen we geheel volgens Nederlandse traditie ‘Pannenbier’ te vieren zodra het hoogste punt wordt bereikt. Het heeft bij tijd en wijle iets van onze verbouwing destijds van ons huis in de Kerkstraat in Baarn (vrienden en familie herinneren het zich vast nog). Er bleef alleen een voorgevel staan en Sander en zijn vader bikte duizenden bakstenen af zodat ze, compleet met snijvoeg, weer een huis uit 1860 waardig werden en dat is ook zoals het nu met de Rustico gaat. Het is afgebroken tot aan de gevel, en nu wordt het in de oude luister hersteld door het stuc eraf te bikken en te herstellen in ‘piètra‘. Wij zeggen: “wordt vervolgd” en “keep you posted”!

In het najaar breekt ook de tijd van de beroemde ‘tartufo‘ aan! Om Pian del Nasso treffen we dan ook heel wat scharrelende truffelzoekers met hond aan. Kijken ze eerst nog wat verschrikt als ze ons met honden aan zien komen wandelen (de concurrentie is hier letterlijk moordend), gaat het al snel over op enige meewarrigheid omdat die van ons dan wel een grote aaibaarheidsfactor bezitten, maar bar weinig speurinstinct (lees: leg een stukje worst voor hun neus en ze hebben niets in de gaten. Ze doen het ook heel goed in de auto van NL naar IT met een zak hondenvoer naast zich. Verder dan het gebruik als kussen voor hun hoofd gaat het niet). Van ons dus weinig concurrentie te vrezen.

Ter ere van de truffel vinden in de regio veel culinaire feesten plaats. Zo is er het jaarlijkse ‘La Festa del Tartufo di Millesimo’. In het centrum van het mooie stadje Millesimo, ook bekend van Ristorante Pantarei Cucina (daar waren we van de zomer overigens met met Sander zijn ouders, die ons heel bijzonder weer met een bezoek vereerden), worden de straten gevuld met kraampjes met allerlei locale producten met als hoofdthema natuurlijk truffel, maar ook met allerlei andere producten zoals honing, kaas, salami etc. . Natuurlijk mag je overal proeven. Het is heel gezellig en in de tijd dat Sander en ik hier nog gewoon op vakantie waren in de Mulino kwamen we er altijd! Een aanrader. Aan ons lijstje kunnen we inmiddels nog een een goed restaurant toevoegen: Madonna della neve in Cessole. Het bevindt zich in de bergen met een prachtig uitzicht over de wijnvelden. De keuken is beroemd om de Piemontese keuken, de uitstekende wijnkaart en om de ravioli die geserveerd wordt in linnen servetten; http://www.ristorantemadonnadellaneve.it