Deze maand verbleven Marjan en haar man Willem-Jan in onze Mulino. Marjan geeft creatieve schrijfcursussen en -workshops. Zo hebben wij haar ook een paar jaar geleden leren kennen. Haar aanbod om een gastblog over haar ervaringen op Pian del Nasso te schrijven, sloegen wij natuurlijk niet af, want hoe leuk is het om Pian del Nasso te ‘zien’ en te ‘horen’ door de ogen en oren van onze gasten!

Gastblog: een week op Pian del Nasso (Marjan Leunissen, http://www.schrijfcreaties.nl)

Na meer dan anderhalf jaar uitstel door alle Coronamaatbeperkingen gaan we nu echt een week naar Pian del Nasso. Eind mei begon de voorpret al toen we een week huizen gingen kijken in Piemonte. Tijdens een kort bezoek hebben Sander en Corine ons al op hun prachtige landgoed rondgeleid, en daarna konden we helemaal niet meer wachten. De hele zomer hebben we de tijd vooruit gekeken.

Zaterdag

Onze vakantie is woensdag al begonnen met een paar dagen luieren aan het strand van San Remo. Het is al rond vijven als we, na nog even ruim ingeslagen te hebben bij de Superstore van de Conad in Cairo Montenotte op Pian del Nasso arriveren. Na een warm welkom door Sander, Corine en Dasti, installeren we ons in de Mulino. ’s Avonds zien we tijdens het eten onder de ‘portica’ een nieuwsgierige jonge hinde op het veld rondscharrelen. Na het invallen van de schemer, zo rond acht uur, vult de lucht zich al gauw met allerhande natuurgeluiden. Om negen uur is echt donker en vergapen we ons aan een heldere hemel met duizenden sterren. Er is hier totaal geen lichtvervuiling. Met mijn verrekijker ontdek ik tal van sterrenwolken.

Zondag

Door het heerlijke bed en de frisse nacht hebben we heel diep geslapen. De ramen op de slaapkamer kunnen door de horren de hele nacht open blijven; we hebben geen mug gezien. Na het ontbijt besluiten we een rondje over het landgoed te wandelen. Pian del Nasso is zo’n 8 ha groot en bestaat uit velden, die van het voorjaar tot in de vroege zomer kleurrijk versierd zijn met wilde bloemen, waaronder de wilde orchidee, bos, Calanchi ( dat zijn glooiende grijze rotsformaties) en twee beken. Het is deze zomer extreem droog, het heeft al twee maanden niet geregend. De meeste bloemen zijn inmiddels uitgebloeid of niet bestand tegen de droogte. Het gras ligt gemaaid opgerold in grote, nationaal getinte rollen op het land. ’s Middags nemen we een verfrissende duik in het grote zwembad. Na een half uurtje baantjes trekken genieten we van de rust ( we hebben het zwembad voor onszelf) en de warme najaarszon. ’s Avonds eten we weer lekker buiten. Als de contouren van het bos opgaan in het donker horen we de klaaglijke roep van de bosuilen.

Maandag

Alweer een prachtige, heldere dag met zon . Vandaag willen we een wandeling gaan maken in het Natuurpark Piana Crixia. We starten bij het ‘busstation’ een kilometer lopen vanaf Pian del Nasso en kiezen voor route 4 met een lengte van bijna vier kilometer. Algauw zijn we blij dat we niet voor route 5 ( bijna acht km) hebben gekozen want in die vier kilometer overbruggen we ruim 150 meter hoogteverschil. Maar de beloning is groot: halverwege hebben we de mooiste vergezichten over het park. Ik kan het niet laten om nog een boodschap in het fijne gruis van de Calanchi te schrijven met mijn gevonden kastanje houten stok.  Tijdens onze wandeling komen we niemand tegen, alleen een nieuwsgierige ezel. ’s Avonds maken we kennis met de zevenslaper, een eekhoornachtige muis, die onder de dakpannen rommelt en zo nu en dan over de balken boven de ‘portica’ loopt om vervolgens in de bomen te springen en in het bos te verdwijnen.

Dinsdag

Omdat we gisteren zo genoten hebben van de pure natuur en de complete rust gaan we nog een wandelroute uitproberen. Dit keer kiezen we route nummer 2 omdat we ook een bezoek willen brengen aan een agriturismo (Verdita) aan de andere kant van het park. In het voorjaar hebben we met de eigenaren gesproken omdat ze het wilden verkopen. Inmiddels is het verkocht (niet aan ons) en zijn we toch een beetje nieuwsgierig om te bekijken wat we ‘misgelopen’ hebben. Het duurt even voor we het beginpunt (dat volgens ons aan de Via Giberta ligt) van deze route vinden. Uiteindelijk parkeren we onze auto maar op de parkeerplaats zo’n 250 meter verderop bij Pontevecchio. Onderweg verdwalen we een paar keer omdat de aanwijzingen niet eenduidig zijn en het pad een klein stukje overlapt met route 1. Met Google maps en een slim horloge komen we na een lange klimpartij van ongeveer 170 hoogte meters toch bij Verdita terecht. Op de terugweg vinden we de route heel gemakkelijk terug en loopt het pad vrijwel de hele tijd naar beneden. Ook vandaag komen we helemaal niemand tegen, wel horen we een groene specht en genieten we nogmaals van het uitzicht op het prachtige heuvellandschap, met onder andere de toren van Merana ‘Torre san Fermo’. Weer terug bij de Mulino genieten we van een uitgebreide lunch en vallen op de ligbedden in de schaduw in slaap.

’s Avonds rijden we naar ristorante La Braia in Cairo Montenotte en laten we ons verwennen door de bijzondere eigenaar Fabio.  Het eten is fantastisch ( kies vooral het gerecht dat Corine en Sander aanraden op hun lijst) en de huiswijn, een Barbero d’Asti van Ad Maiora (2020), is gevaarlijk lekker. Zeker als je daarna nog door het pikkedonker over kronkelige weggetjes (SP9 en de SP33) terug gaat rijden, zoals wij. Je kunt namelijk ook over de ‘snelweg’ SP29 naar Pian del Nasso rijden. Maar dan zie je niet wat wij onderweg zien: zes reeën en een wilde boskat!

Woensdag 

Vandaag gaan we naar Loazzolo om onze favoriete rode wijn ‘Le Grive’ te kopen bij de biologische wijnboerderij Forteto della Luja. Dit idyllische plekje ligt op zo’n drie kwartier rijden van Pian del Nasso waarbij je de laatste tien minuten (vanaf Bubbio) over een heel smal kronkelig weggetje rijdt waarbij je na iedere bocht weer een compleet ander uitzicht hebt. Forteto della Luja heeft een WWF predicaat gekregen omdat er maar liefst 21 soorten wilde orchideeën tussen de wijnranken bloeien. Een zeldzaam fenomeen én een teken dat de grond waarop de wijnranken groeien van uitzonderlijk goede kwaliteit is. Na het inladen van twee dozen wijn vervolgen we onze weg naar Alba, een klein karakteristiek stadje 33 kilometer naar het westen. Onderweg stuiten we op een net aangereden das die midden op de weg ligt. Bij nadere inspectie blijkt hij al dood te zijn en om te voorkomen dat hij nogmaals wordt overreden slepen we hem naar de berm. Hij is indrukwekkend groot en zwaar! Ik heb nog nooit een das van zo dichtbij gezien, laat staan aangeraakt. Een beetje bedrukt rijden we verder. In Alba is het rustig op straat, het is lunchtijd en de meeste winkels gaan hier tussen twaalf en half vier dicht. We eten heerlijk op het grote plein: ravioli met zwarte truffel! Als ik naar het toilet loop, kom ik langs een indrukwekkende wijnverzameling, Le Grive ligt er ook tussen. Goede tent, denk ik.

Donderdag

Omdat Pian del Nasso op een klein uurtje van het strand ligt, besluiten we nog een dagje zee mee te pakken. Het zou de beste dag van de week worden, maar het is om tien uur nog steeds een beetje bewolkt. We rijden naar Savona om een paar kilometer ten zuiden daarvan bij Albissola Marina een plekje op het strand te zoeken. Je kunt hier gemakkelijk parkeren voor weinig geld en loopt zo het strand op met allerlei strandtenten met bedjes en voorzieningen. De zee is hier vrij snel diep, dus je kunt er heerlijk zwemmen. We besluiten een bedje te huren bij Mirage Beach Club, met een zwembad, restaurant en gelegenheid om te douchen. We schrikken wel een beetje van de prijs: €50 voor twee bedjes…. In San Remo lagen we voor €15 de hele dag op het strand! De eigenaar zegt dat het overal even duur is. Dat zal wel, denken we bij onszelf, maar we hebben geen zin om verder te zoeken. ’s Middags gaan we het stadje Savona in om nog wat lekkere dingen te kopen om mee naar huis te nemen. Het valt ons op dat de mentaliteit in deze stad anders is dan op het platteland van Ligurië en Piemonte waar we de Italianen bijzonder vriendelijk en toegankelijk vinden. Ook de winkeltjes vallen ons wat tegen dus we rijden snel weer terug naar ons groene paradijsje in Piana Crixia. ’s Avonds proberen we met de app ‘Birdwatch’ de vogels die we horen te determineren, maar dat valt nog niet mee met al die vrolijk tsjirpende krekels op de achtergrond. Wel komt er een reetje op bezoek die een paar meter van onze ‘portica’ in het beekje aan een boompje knabbelt.

Vrijdag

Onze laatste dag voor vertrek! Via de eigenaresse van Verdita hebben we het telefoonnummer van de beste truffelzoeker van de regio gekregen: Roberto Milani. Met hem gaan we vandaag op truffeljacht. De regio staat erom bekend dat er veel (goede!) witte en zwarte truffels te vinden zijn (ook op Pian del Nasso). Door de droogte en warme zomer is er weinig kans om wat te vinden, vertelt Roberto, maar dat weerhoudt ons er niet van om toch met hem, zijn dochter en twee truffelhonden op pad te gaan. We vertrekken vanuit Merana, op ongeveer 10 minuten rijden van Pian del Nasso, en wandelen anderhalf uur door de velden en bossen. Twee keer vinden de honden een truffel. Zwarte in ons geval, die door de weersomstandigheden helaas niet geschikt zijn voor consumptie. Het vinden van truffels is echt een momentum, legt Roberto uit. Alles moet kloppen: vocht, wind en lokale omstandigheden (zoals bepaalde boomsoorten bij elkaar en de samenstelling van de grond). Soms zijn ze maar een paar minuten te ruiken voor te honden en moet je dus precies op het juiste moment op de juiste plek zijn. Dit leidt ertoe dat er een enorme concurrentie is onder truffeljagers en dat een aantal van hen er regelmatig middenin de nacht op uit gaat op zoek naar geheime locaties waarvan ze vermoeden dat er truffels te vinden zijn. De beste tijd om naar truffels te zoeken start begin oktober.

 

Zaterdag

Met spijt in ons hart pakken we de auto in om huiswaarts te gaan. Uitgezwaaid door Sander en Corine rijden we op advies van Sander door de grote Sint Bernard tunnel/pas (via Aosta) naar Zwitserland in plaats van door de Gotthard tunnel om vervolgens door Duitsland naar Nederland te gaan. Een prachtige en superrustige route dwars door de alpen. Hebben we ook deze laatste dag toch nog een vakantiegevoel!

Marjan Leunissen