In juni is de verbouwing van de Cascina gereed. Geheel volgens ‘ik-vertrek-stijl’ zijn we een dag voor aankomst van de eerste gasten nog bezig met uitpakken en inrichten. Het terras voor de Cascina ziet eruit als een ontplofte bouwplaats om over binnen maar te zwijgen, maar die avond is het dan toch echt af. Stiekem zijn we wel een beetje trots op het eindresultaat.

De zomer zoeft voorbij. Het is een komen en gaan van vrienden en familie. De ‘schade’ van vorige jaar wordt aan alle kanten ingehaald. Dit jaar zijn mijn zus Nanny en haar man Peter speciaal naar Italië gekomen om mijn verjaardag mee te vieren. Tot het laatst was het niet helemaal zeker of het zou lukken met alle reisrestricties! Zo blij dat het uiteindelijk lukt: het mooiste verjaardagscadeau ever. En onze Nadia heeft als verrassing al haar kinderen bij elkaar getrommeld om me in het Italiaans toe te zingen. Hoe lief! Ze trakteren ons op een overheerlijke taart van Cristian Zippo, deze voorheen eigenaar van ristorante Regina uit Spigno Monferrato, bakt tegenwoordig bijzonder smaakvolle taarten, die je kunt bestellen en aan huis laten bezorgen. Een aanrader!

Het is geweldig om Pian del Nasso en de omgeving aan familie, vrienden en bekenden te kunnen laten zien. En dankzij hun bezoek ontdekken we steeds meer en genieten we extra van wat de omgeving ons te bieden heeft. Er wordt samen heel wat gegeten, gekookt en gewandeld. Hoe leuk om tijdens de wandeling – als we niet al te hard praten – over-de-straat-stekende geiten, grazende herten, waggelende wilde zwijnen, wegschietende vossen en dassen te spotten. Een hele periode – nog tot in juli – kunnen we in de avond genieten van een schouwspel aan dansende vuurvliegjes. En als het laatste vuurvliegje gedoofd is, van de prachtige sterrenhemel. Er wordt door onze gasten heel wat afgefietst, hardgelopen, gezwommen, gevaren en leuke stadjes afgeslenterd. Het leuke aan Pian del Nasso is dat alles relatief dichtbij is: oneindig uitgestrekte natuur, de Middellandse zee, de Alpen, maar ook plaatsen als Turijn, Genua, Cinque Terre en Monaco.

We ontvangen bericht van de Coldiretti dat Sander officieel ingeschreven is als boer, waardoor wij ons agriturismo verder kunnen opstarten. Hierdoor krijgen we ook een IVA (BTW-) nummer en kunnen we eindelijk onderdeel worden van het Italiaanse ziekenzorgstelsel, de Asl2. Dat is niet onbelangrijk, het betekent namelijk ook dat we, na 1,5 jaar, eindelijk een huisarts hebben hier in Italië. Nou konden we for-the-time-being aan blijven kloppen bij onze geweldige huisarts Fleur in Baarn, maar in deze tijd met periodes van lock-down, is een huisarts om de hoek toch wel zo praktisch. Weer een beetje meer ingeburgerd.

De natuur op Pian del Nasso is toe aan vocht. Daar waar in Nederland terecht gesnakt wordt naar zonnewarmte en minder regen, snakken we hier juist naar water. We kunnen ons niet herinneren dat we deze droogte eerder meegemaakt hebben, op een van onze vakantie na, toen het gras bij de Mulino ook deze warme gele kleur had. En we mogen niet eens klagen. Want op nog geen 15 kilometer hier vandaan zijn er dorpjes waar heel veel schade is door waterstromen door overmatige regen of door grote hagelstenen en geheel in het zuiden van Italië zijn de temperaturen nog veel extremer waardoor er bosbranden woedden. De laatste paar dagen is het gelukkig wat koeler, waardoor we het idee hebben dat de natuur iets herstelt dankzij de dauw die wat langer zijn uitwerking heeft nu het niet direct verdampt. Maar de natuur heeft gewoon chronisch watertekort, groeit nagenoeg niet (we hoeven niet en kunnen ook niet maaien), toont al herfsttinten en ons arme gras lijkt op een versleten tapijt met rafels. Onze nieuwe aanplant lijdt er gelukkig niet echt onder, omdat we die sowieso het eerste jaar elke dag handmatig van water (moeten) voorzien. De lavendel, lagerstroemia en portulaca gedijen zelfs erg goed, net als onze gasten die de zon natuurlijk meer dan heerlijk vinden. Maar wat zouden wij blij zijn met een paar dagen gewone regen: ‘speriamo‘!.

Mede dankzij de hulp van vriend Leo, die hier samen met zoon Sepp weer een paar weken in de Rustico vertoeft, lukt het Sander om de hal met het enorme hoge plafond en de serre af te schilderen. Hierdoor is ons huis nu van binnen zo goed als klaar. De komende periode gaan we ons richten op het land dat voorbewerkt moet worden voor de aanplant van lavendel in het voorjaar, de verbouwing van onder andere de Rustico en het isoleren en schilderen van de buitenkant van ons huis. To be continued!