Terwijl ik dit blog schrijf is manlief inmiddels 2 weken voor werkzaamheden in Nederland. Oorspronkelijk zou zijn verblijf maar een week zijn, maar door late en incomplete leveringen in NL heeft zijn verblijf een week vertraging opgelopen. Eerlijk gezegd vind zelfs ik, een bij-tijd-en-wijle absoluut alleen-zijn-minnend persoon, dat, zo zonder auto, best een lange tijd. Maar Pian del Nasso houdt me gelukkig meer dan bezig en met een maand boodschappen in huis en lieve buren op loopafstand is het op deze mooie plek natuurlijk best uit te zingen.

Omdat Pian del Nasso in je eentje best veel werk is, heb ik voor deze periode ‘vakantie’ genomen. Mijn mailbox staat dus op autoreply. Ik doe het ook omdat, mocht het internet kuren hebben (en het me niet lukken dat zelf op te lossen), mijn klanten daar in NL geen last van hebben. Het blijkt een goede beslissing, want mijn dagen worden echt opgeslokt door alle (repeterende) werkzaamheden. Zo hebben wij, in tegenstelling tot vorig jaar rond deze tijd, idioot groeizaam weer. Vlak nadat ik de velden gemaaid heb, de kanten geknipt en de borders onkruidvrij gemaakt heb, ziet het er superstrak uit, maar drie dagen later lijkt het of ik weken! niets gedaan heb. De paardenbloemen in het gras zijn in die korte tijd dan alweer op enkelhoogte. Daarnaast slokt ook, zoals in mijn vorige blog beschreven, het water geven van de nieuwe bomen en planten heel wat tijd op. Maar ik bof, want sinds mijn ‘vakantie’ is afgelopen, regent het, wat, naast dat het echt top is voor de natuur, me een enorme tijdwinst oplevert!

Een dag nadat Sander is vertrokken arriveren de planten voor onze nieuwe heg. Omdat het warm weer is, vind ik het niet verstandig om ze in potten te laten en ik besluit de heg alvast te planten. Ik besluit me eerst in te lezen op internet. Gewapend met de juiste informatie en twee mini-pollepels voor het spannen van een touwtje om de heg recht te maken, begin ik uiteindelijk aan deze toch wel monsterklus. Ik denk het effe in een uurtje te doen, maar de grond is net boetseerklei en ik kom er met mijn schep nauwelijks door. Het duurt dan ook even voor ik een gleuf van zes meter (50 cm diep) heb weten te delven, maar na wat uurtjes noeste arbeid heb je dan ook wat. En ja, alle planten hebben eerst een waterbad gehad en wat extra zure ‘rododendrons’ grond en nu staan ze toch maar mooi allemaal onderdeel te wezen van mijn eerste zelf geplante heg. Ik ben gewoon een beetje trots! Zo haalt Pian del Nasso nog eens onontdekte talenten in een mens naar boven!

Precies in de periode dat Sander in NL is, kan ik de Mulino klaarmaken voor onze eerste gast van het seizoen. Voor zijn vertrek heeft Sander gelukkig alvast de verwarming bijgevuld, de WIFI aangezet en hier en daar wat verf bijgewerkt. Het klaarmaken van de huisjes voor het seizoen is natuurlijk nieuw voor ons, maar de reeks werkzaamheden zijn voor ons meer dan vanzelfsprekend. Het begint al bij het goed afsluiten van het huis voor de winter. Aan het einde van het seizoen is de Mulino extra goed schoongemaakt en vervolgens zijn alle meubels afgedekt met lakens en of plastic. Nu bij het opstarten van het seizoen wordt de Mulino eerst grondig schoongemaakt (denk ook aan de balken, de plafonds, de ramen binnen en buiten) en daarna worden pas de lakens van de meubels verwijderd. Omdat het laatste ook weer stof veroorzaakt, wordt daarna opnieuw schoongemaakt. Dat betekent ook dat alle meubels nagelopen worden. Daarna volgt alle keukenapparatuur, deze wordt schoongemaakt en indien relevant (vb. Nespresso-apparaat) ontkalkt. Tenslotte wordt alle keukengerei afgewassen. De bomen en struiken in de tuin van de Mulino zijn een paar weken geleden al gesnoeid, nieuwe struiken en lavendel zijn geplant, de tuinmeubelen zijn buitengezet. De Mulino is klaar voor het seizoen en nu pas gereed om klaargemaakt te worden voor de eerste gast. Dat betekent o.a. de bedden opmaken, het linnengoed klaarleggen, het terras netjes maken, tuinmeubelen schoonmaken en het gras maaien.

Voor het snoeiwerk heeft Sander een elektrische bosmaaier voor me achtergelaten. Het is er een met een soort parachute-tuig wat je aantrekt en waar de bosmaaier aan vast geklikt kan worden, zodat het minder zwaar is. Maar ik ben hopeloos in dat soort dingen en ietwat visueel beperkt. Als ik routine heb en niet meer hoef te kijken hoe iets aangetrokken moet worden, vastgegespt en aangezet dan gaat het prima. Maar dit is de eerste keer… Ik bestudeer het tuigje en doe een poging om het aan te trekken. Ik stoei wat met de gesp en dan met een klik zit ie muurvast en het tuig binnenstebuiten blijkbaar. Ik krijg de gesp daarna met geen mogelijkheid meer los. Dan maar zo denk ik. Ik klik alsnog de bosmaaier er aan vast, die nu links hangt in plaats van rechts zoals het eigenlijk bedoeld is en wandel naar de plaats delict: een border bij de Cascina. Sander heeft van te voren uitgelegd hoe ik het apparaat kan starten, wat alleen lukt, ter extra veiligheid, door twee knoppen in ieder handvat tegelijk in te drukken. Ik druk keurig alle knoppen in en er gebeurt tot mijn vreugde helemaal niets! Ik kijk of er misschien nog ergens een extra aan knop zit, maar die zie ik niet. Ik merk dat ik graag even wil zitten, maar dat gaat niet met dat ding. Ik verzamel moed en begin pogingen te ondernemen om het hele apparaat weer los te klikken en het tuigje uit te krijgen. Na een kwartier lukt het, ik heb niets gedaan in de tuin, maar wel merkbaar vocht verbrand. Ik app Sander dat ik geprobeerd heb te maaien met het apparaat, daarbij keurig vier knoppen heb ingedrukt, maar dat hij het echt niet doet en vraag of het kan dat het apparaat misschien niet opgeladen is? Sander appt terug: wat gek!? Ik heb voor vertrek speciaal twee volledig opgeladen batterijen neergelegd op de tafel in de schuur. Ik kijk in de schuur ze liggen inderdaad op de tafel. Uhm, … een typisch gevalletje van of je steekt de stekker erin!