Op 11 maart zijn we hier een jaar! Een moment om stil bij te staan. Ongelooflijk hoe het jaar omgevlogen is en dat in deze Covid-tijd waarin wij zo’n beetje alle tijd met z’n tweeën doorgebracht hebben en nagenoeg al onze vrienden en familie lange tijd niet hebben gezien. Maar iedere keer weer realiseren we ons wat een fijne plek Pian del Nasso is en hoe bijzonder het is dat wij ons hier, ondanks alles, thuis voelen. Hoe spannend was het een jaar geleden of we Italië wel in mochten en of de overdracht op 16 maart wel door kon gaan. En de opluchting die we voelden toen de koop, weliswaar met plastic handschoentjes aan, beklonken was. En wat een onverwacht feest het was toen we bij het verlaten van de notaris in het pand ernaast een traiteur aantroffen die gewoon open was. Jongens, wat zijn we ons toen te buiten gegaan. Tassen vol heerlijke verse Italiaanse gerechten sleurden we mee naar onze! Mulino. En nu zijn we een jaar verder, het is weer code rood, maar … (want de codes wisselen hier gezellig per week) een paar dagen ervoor is het nog code oranje en we besluiten, op dat moment, omdat het kan, alvast 1 jaar PDN te vieren met een etentje buiten de deur!

Het is best een uitdaging al die verbouwingen tegelijk en we hebben ook nog ons gewone werk voor NL. En we willen zo veel! Want op onze lijst staat ook het renoveren van de voortuin. We willen nieuw grind laten storten en dat betekent dat we in gestolen uurtjes, tussen de bedrijven door, beginnen met het verwijderen van het onkruid. Half maart arriveert ons grind in twee vrachtwagens en samen verdelen Sander en ik de berg van 16m3 over de voortuin. Het ziet er mooi uit, maar nu valt des te meer op dat de schuttingen ook wel een likje verf kunnen gebruiken en omdat ik aan zo’n schutting niet zoveel verkeerd kan doen, mag! ik ook mee schilderen. Het is niet mijn grootste talent, vooral omdat ik geen diepte kan schatten, maar nu op zo’n groot oppervlakte gaat het best goed en ik merk dat ik er erg ZEN van word (dat had ik eerder moeten weten). Maarre…. we zijn er nog niet, want alle borders in de voortuin moeten ook nog leeggehaald worden, want binnenkort arriveren onze nieuwe bomen en planten.

En daar zijn ze dan! Afgelopen week, een jaar later dan gepland – en daarom des te meer welkom – arriveren de nieuwe bomen en struiken voor Pian del Nasso: peren-, abrikozen-, amandel-, appel-, kersen-, pruimenbomen, Laurier, Viburnum, Lavendel, Grand Flora, Magnolia, Buddleja, Lagostroemia, Oregano, Salie, Rozemarijn, een Acer en nog veel meer. We kunnen niet wachten om ze te gaan planten!

Zaterdag en zondag zijn we met hulp van Nadia en haar gezin de hele dag aan het planten. Gelukkig dat Nadia zo briljant is om een vriend te regelen met een kleine graafmachine, dat blijkt namelijk geen overbodige luxe met overal enorme keien in de grond. Na afloop zegt Nadia stellig dat het ons nooit in een weekend gelukt zou zijn, ook niet in een week, als we de graver er niet bij hadden gehad. En dat is absoluut ‘vero‘ (waar). Naarmate het weekend vordert, verschijnen er steeds meer vrolijke kruinen op het terrein. Zo leuk om de verandering te zien die de nieuwe bomen teweeg brengen. Omdat de bomen nog moeten wortelen, moeten we ze wel voorlopig iedere dag water geven. Dat betekent, bij gebrek aan een pozzo (waterput), dat Sander en ik alle bomen die niet bij het huis staan, handmatig met een gietertje besprenkelen. Sommige bomen staan op een steile heuvel, dus dat betekent ook wat extra klimmen. Het geeft ons in elk geval weer wat te doen. En ze hebben het echt nodig, want het weer is hier inmiddels (net als in Nederland) echt heerlijk zomers warm met temperaturen van 24 graden! Terwijl ik dit blog aan het schrijven ben, ontvangen we een whatsapp berichtje van onze buren: of wij het gezellig vinden om op Paasdag bij hun te komen lunchen… Hoe onverwachts gezellig (we dachten het hele paasweekend aan het klussen te zijn) en terugdenkend aan de heerlijkheden die we met kerst voorgeschoteld kregen, verheugen we ons op wat komen gaat!

Vanuit Italië wensen we iedereen Buona Pasqua!