De laatste sneeuwplukjes verdwijnen hier precies op de dag dat de winter zijn intrede doet in Nederland en we van alle kanten worden getrakteerd op van die ouderwets-mooie Hollandse plaatjes van ijs op vijvers en kanalen, sleeënde mensen en sneeuwpoppen in wording. Maar hier is het voorjaar aangebroken en eerlijk gezegd waren wij daar, na een redelijk strenge winter en maanden vol sneeuw, wel aan toe. Wat een weldaad hier zo zittend onder de portico in het warme zonnetje met een kopje koffie en dan dat prachtige uitzicht op de ontluikende natuur. Daar doen we het voor!

Het mooie weer betekent echter ook dat het snoei seizoen zich aandient en ik verdenk het gras ervan dat het binnenkort weer gemaaid wil worden. Enfin, er is werk aan de winkel en Sander snoeit en ik sleep en in het veld verschijnen steeds meer stapels takken. Maar wat een luxe vergeleken met een jaar geleden toen onze enige kruiwagen een lekke band kreeg en we dus alle takken stuk voor stuk onder de arm of achter ons aan sleepten, omdat we niets konden kopen met alleen een open supermarkt en apotheek voorhanden. Nu hebben we de beschikking over meerdere kruiwagens (met anti-lek banden!), een kettingzaag, een motormaaier en een grasmaaier!. Dat ik nog eens blij zou worden van zulke apparatuur. Het maakt ons werk een stuk makkelijker. En dat is nodig want het plan was en is om Pian del Nasso om te vormen naar een biologisch Agriturismo!

En dat brengt me ook op het volgende; vandaag hebben we eindelijk, mede dankzij jullie, een bestelling kunnen doen voor bomen, struiken en planten!!! Op de lijst staan meerder fruitbomen, zoals kersenbomen, perenbomen, appelbomen, amandelbomen, een Acer, platanen, tulpenbomen, maar ook lavendel, skimmia, lagerstroemia, blauwe regen, viburnum, laurier (teveel om op te noemen). Wat een feest. Het geeft enorme energie om eindelijk met aanplanten te kunnen gaan beginnen! Ongelooflijk trouwens dat het morgen, 28 februari, alweer een jaar geleden is dat wij ons afscheidsfeest hielden in Baarn. Wat hebben we van die dag genoten en wat fijn dat we jullie toen allemaal nog gezien hebben en geknuffeld! Wie had toen kunnen verzinnen dat we met z’n allen zo’n jaar tegemoet zouden gaan.

Sinds twee weken is ook de aannemer hier weer hard aan het werk. We zijn nu op meerdere plekken tegelijk aan het verbouwen. Zo wordt in ons eigen huis de helft van het overdekte terras, de portico, omgebouwd tot serre. We misten een ruimte in dit huis met direct contact met de prachtige achtertuin. Vanuit de lichte serre kunnen we straks genieten van het mooie uitzicht en hebben we een plek om in de koudere seizoenen achter glas al van het zonnetje te kunnen genieten. De Cascina, het huis naast ons, wordt extra geïsoleerd en verder weer helemaal door Sander geschilderd. Er komt in het appartement boven een nieuwe keuken en de slaapkamer en badkamer beneden worden helemaal aangepast, zodat ook minder valide mensen en mensen in een rolstoel daar prettig kunnen vertoeven. Al met al betekent het dat rond 1 april ook de Cascina klaar is voor verhuur en dan hebben we vooralsnog alleen nog de Rustico en later de hooischuur te gaan.

Na een jaar proberen moeten we tot ons spijt constateren dat het niet gelukt is om de destijds twee achtergelaten katten tammer te krijgen. Ze zien er zo lief uit, maar al onze toenaderingspogingen ten spijt (zelfs de kattenfluisteraars onder onze vrienden hebben geen succes) blijven ze ‘selvatico‘, oftewel wild, onaaibaar en onvangbaar. Vooral dat laatste is vervelend, want daardoor kunnen we ze niet behandelen tegen vlooien of ziekten. En ging het nu alleen om ons zelf, dan was dat niet erg. Maar voor onze gasten vinden wij dat gewoon niet kunnen. Want de dames (het kunnen overigens ook heren zijn: non lo so) weten samen heel Pian del Nasso in beslag te nemen. Om een beeld te schetsen: hun ritueel bestaat eruit om zich in de ochtend al rekkend en strekkend vanuit de hooischuur richting pizza-huisje te begeven voor hun ochtendmaaltijd. Als we het voer voor hun neus zetten, schromen ze er niet voor om uit te halen (echt geen katjes om zonder …). Vervolgens is hun weg ‘diretto‘ richting portico om daar, het liefst op een kussentje van een van onze stoelen, in het zonnetje een dutje te gaan doen. Rond koffietijd wandelen de dames (ons totaal negerend) richting zwembad om daar van het water op het dekzeil te drinken en dan boven op de tafel in het zonnetje verder te slapen. Als de tuinmeubels bij de Mulino buiten staan gaan ze daar vervolgens gerust verder tukken. Het is schattig om te zien, maar omdat we ze niet tegen vlooien etc. kunnen behandelen alles behalve wenselijk op het moment dat er gasten zijn. Wat zou het fijn zijn als ze ergens anders zo’n leven zouden hebben, waar het niet uitmaakt waar ze gaan zitten. Gelukkig weet Nadia een goed adres voor ze. En met dat in ons achterhoofd verschijnt er in het pizza-huisje op de plaats van het voer een vangkooi…

Meteen de volgende ochtend is het raak. We horen een klap en even later treffen we de aanstichter van dat geluid aan en krijg ik een flash back van de afleveringen van Tita Tovenaar, want er zit een totaal andere kat in de kooi. Dat begint al goed. Ik bericht Nadia, die niet meer bijkomt van het lachen, maar braaf deze kat ophaalt en naar een opvang voor katten brengt. Vol goede moed beginnen we opnieuw. We installeren de kooi en opnieuw klinkt er in de vroege ochtend een klap! Ditmaal zit er weer een vreemde kat in. Het gaat lekker! Ook deze kat komt, dankzij Nadia, op een goede plek terecht (maar ik vraag me verhit af hoe vaak we Nadia nog katten moeten laten wegbrengen). De kooi wordt opnieuw geïnstalleerd, maar nu gebeurt er dagenlang niets. Mijn idee is dat de onbekende katten op zijn en dat die van ons te intelligent zijn. We komen met wilder geschut in de vorm van tonijn en kip en dan, na bijna een week, is het raak en hebben we onze eigen gevlekte kat gevangen en nog een paar dagen later, il gatto bianco. In het begin is het best stil zonder die twee. Het is nu alleen ik, Sander en Dasti. Maar Sander en ik hebben altijd gezegd, als we emigreren naar Pian del Nasso komt er een tweede hond bij. Het feit dat reizen naar Nederland dan lastiger wordt, hield mij in eerste instantie tegen, maar nu het reizen toch al lastig is, besluiten we ervoor te gaan. Zo leuk, want Sander en ik staan inmiddels op een lijst voor een Berner Sennen puppy (horen in april of het gelukt is) en! voor een Noorse boskat waarvan het nestje in maart verwacht wordt.’Speriamo‘! Tot die tijd maar even geitjes knuffelen bij de buren.