Begin december maken wij voor de eerste keer sneeuw mee op Pian del Nasso. Hoe mooi! Als we die ochtend de gordijnen open doen is alles om ons heen bedekt met een sprookjesachtig wit. En in de dagen die volgen komt er nog meer bij. Uiteindelijk valt er bijna een halve meter sneeuw. Ik concludeer dat mijn laarzen niet hoog genoeg zijn en Dasti verdwijnt al snel tot haar oksels in de sneeuw. Die vrijdag zitten we zelfs tijdelijk ingesneeuwd. De weg naar Pian del Nasso is onbegaanbaar omdat het nog steeds sneeuwt en de sneeuwschuivers er niet doorheen kunnen. De buren beginnen al te appen ‘come state‘ en ‘avete bisogno qualcosa‘. Zo hartverwarmend. We redden ons prima hoeveel we ook een tijdje stroomstoring hebben en dan voelt het wel even of je in de wildernis terecht bent gekomen. Geen stroom betekent voor ons geen contact met de buitenwereld (want alleen telefooncontact via internet) en geen verwarming (ook niet echt fijn). Maar algauw hebben we weer ‘luce‘ en aan het einde van de dag is de weg ook weer vrij en kunnen we opgelucht ademhalen en genieten van de sneeuw. Zelden zien we Dasti zo uitgelaten en happy als in de sneeuw op Pian del Nasso.

Na maanden geprobeerd te hebben onze auto in te voeren in Italië en nog steeds geen meter opgeschoten te zijn, besluiten we onze auto in NL te verkopen en een auto in IT te kopen. ‘Che fortunato‘ want vrijwel tegelijkertijd ontvangen wij nieuws van vrienden uit NL dat zij medio december een weekend naar ons toe willen komen en … hoe geweldig Sander mag met ze mee (’terug’) rijden. Omdat Dasti en ik er niet samen bij passen, vertrekt Sander in de vroege ochtend van 9 december geheel alleen met onze auto naar NL. Best vreemd; voor het eerst sinds ons vertrek in maart zijn we zonder elkaar en ben ik alleen op Pian del Nasso. Bijna niemand weet het en al helemaal Sander zijn ouders niet. Sander wil eerst een Corona-test doen. Als deze negatief is, is het de bedoeling zijn ouders te verrassen. Sander arriveert die avond veilig in NL en logeert bij vriend Leo. De test de volgende ochtend blijkt negatief! Sander kan naar zijn ouders. Om het spannend te houden, nodigen wij zijn ouders uit voor een kopje koffie via de Skype. Eenmaal ‘online’ meld ik dat Sander er ook aankomt (niet gelogen, maar uiteraard denken ze dat hij hier ergens op PDN rondwandelt). En dan gaat hun deurbel (zijn moeder mompelt iets in de trant van “wie kan dat zijn, zo vroeg in de ochtend”) en ‘che sorpresa‘! daar staat zoonlief bij de voordeur. Hoe mooi om te zien hoe blij iedereen is en hoe bijzonder het moment dat ze elkaar voor het eerst sinds maart kunnen knuffelen!

Lieve mensen, vanaf Pian del Nasso willen wij jullie allemaal een hele mooie Kerst toewensen! Ook al is alles anders dit jaar dan we gewend zijn en anders dan gedacht of gewild: keep the spirit high! Geniet van wat is, van elkaar en blijf gezond. Laten we gaan voor een mooi nieuw 2021. Hopelijk tot snel in NL of IT. Un abbraccio forte!