Categories: Blog

by admin

Share

De zomer heeft inmiddels plaats gemaakt voor de herfst en de kleuren veranderen hier langzaam van groen in rood, bruin en geel. Overal verschijnen ook eetbare paddestoelen. Loop met Nadia op Pian del Nasso en zij lepelt bij iedere eetbare paddestoel vol passie een recept op. Een beetje olie, een beetje knoflook, een beetje … Het water loopt je steevast in de mond.

Ondanks dat het oktober is, zijn de temperaturen nog steeds meer dan aangenaam, zo rond de 20 graden. Maar de avonden worden fris; we hebben al een aantal nachten vorst aan de grond, en we zijn dan ook blij als onze aannemer begint met het maken van de opening voor de schoorsteen voor onze nieuwe, nog te plaatsen, kachel. Het betekent wel dat Sander, die zijn kantoor boven de verwarming-annex provisieruimte heeft, tijdelijk aan de keukentafel moet bivakkeren omdat er gaten gemaakt moeten worden in de vloer en plafond van zijn kantoor. In afwachting van onze verwarming houden we ons warm met de haardkachel in de woonkamer.

Enne… never a dull moment op Pian del Nasso. Deze week zitten Sander en ik net weer achter onze computer als de deurbel gaat en een vrachtwagen met houten pallets voor de deur staat. De chauffeur vertelt ons enthousiast dat hij hier al 23 jaar komt en hij dus de weg weet… We let him be – en gaan weer aan het werk, maar binnen een minuut horen we alarmerende metaalachtige geluiden en blijkt de chauffeur zijn truck vastgereden te hebben in ons gazon. Ik ren naar buiten, waar ook Sander en Nadia komen aangerend. We proberen van alles om de wagen weer in voorwaartse beweging te krijgen, maar purtroppo de vrachtwagen zit muurvast en op ons gazon verschijnen inmiddels diepe gaten. De vrachtwagen maakt ondertussen wel achterwaartse glijdende bewegingen richting onze enorme dennenboom (waar Nadia al vaak van zegt, dat je die niet op je huis wilt krijgen). Het heeft niet echt een kalmerende effect op ons. Uiteindelijk besluiten we hulp in te roepen. Binnen 10 minuten arriveert buurman Giampierro met de tractor en trekt de vrachtwagen in een oogwenk los en terug naar de weg. We halen allemaal opgelucht adem. Che un angelo! Nu nog effe de 70 zakken pallets sjouwen naar onze hooischuur.

En dan is het deze week ineens zover, na bijna twee maanden geduldig afwachten, ontvangen we een aangetekend schrijven van de gemeente dat wij vanaf heden officieel residente van Piana Crixia zijn! Che festa! Het betekent dat we eindelijk na onze verhuizing afgelopen maart administratief verder kunnen (denk aan onze auto invoeren, een btw-nummer aanvragen etc.). Met een schuin oog naar het opzwiepende coronavirus in de landen om ons heen en in gedachten onze lock-down van maart, een periode waarin wij helemaal niets konden regelen, besluiten we subito een carta d’identita aan te vragen. Navraag bij de gemeente leert ons dat we daarvoor voorlopig alleen die middag nog terecht kunnen (geheel in onze stijl: we zijn precies op tijd). Want degene die over deze zaken gaat, blijkt de volgende dag met pensioen te gaan en ze hebben nog geen zicht op een vervanger… Dat brengt ons meteen bij het volgende punt, waar halen we zo snel een pasfoto vandaan (het is middag en de meeste winkels zijn tot zeker drie uur dicht). Maar we realiseren ons dat we natuurlijk nog ‘recente’ pasfoto’s hebben liggen van onze verhuizing. Na enig zoeken weten we ze boven water te halen. Hele opluchting, behalve dat Sander’s coupe sinds die tijd ietwat andere afmetingen heeft gekregen en we vragen ons serieus af of wildvreemden zijn pasfoto op die manier nog herkennen en of de pasfoto dus nog wel bruikbaar is. Maar voor alles is een oplossing! We vinden een kapper waar hij nog net voor de afspraak in het gemeentehuis terecht kan. En voilà: de pasfoto’s worden door de gemeente geaccepteerd en onze identiteitskaarten zijn aangevraagd. Weer een stapje verder.

Dan is het vrijdag 2 oktober en slaat het weer om. De regen komt met bakken naar beneden, maar eigenlijk vinden wij dat na alle zon ook wel iets gezelligs hebben. We doen de lampen aan in ons kantoor en gaan aan de slag. Allebei hebben we meerdere telefoontjes en digitale meetings. Maar het internet sputtert. We kijken elkaar aan, zou dat met de regen te maken hebben? Uiteindelijk rijden we naar een parkeerplaats hier verderop, waar we 4G-bereik hebben (dat hebben we op PDN niet, behalve boven bij de Rustico), en waar we, dankzij de auto, overdekt verder kunnen babbelen. Maar ook daar is het internet verre van stabiel. We besluiten maar huiswaarts te gaan en klusjes te gaan doen. De regen neemt ondertussen toe en de wind giert inmiddels om ons huis. Dit is dus blijkbaar een herfststorm in Italië.

Begin van de avond valt de stroom uit. Het is pikkedonker. Maar we hebben nog buitenlampjes van onze vrienden Mariette en Marius die deze van de zomer achterlieten. De lampjes worden door de zon opgeladen en dan blijven ze een hele tijd licht geven. Ze blijken nog volledig opgeladen en ik zet er een op elke verdieping. Het is inmiddels 21.30 en we besluiten maar te gaan slapen. Sander valt direct als een blok in slaap (the lucky one!). Maar ik zit bij elke (heftige!) windvlaag werkelijk rechtop in bed. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik het wel een beetje eng vind. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik er gewoon even doorheen moet en de geluiden van ons nieuwe huis nog moet leren herkennen. Uiteindelijk val ik ook in slaap, maar kom er, tot mijn teleurstelling, in de ochtend achter dat we nog steeds geen stroom hebben. Daar zit ik eerlijk gezegd best wel een beetje over te mopperen als we, nadat de stroom rond 11.00 uur het weer doet, erachter komen dat we te maken hebben gehad met de ergste storm sinds 1994. Er gold blijkbaar code rood! Geen wonder dat het internet sputterde en de stroom uitviel. In Zuid-Frankrijk en delen van Noord-Italie zitten hele dorpen zonder stroom, zijn er delen van wegen en dorpen weggespoeld en mensen vermist. Niks mopperen we hebben gewoon enorm geboft: op Pian del Nasso schijnt inmiddels de zon en is de lucht strakblauw alsof er nooit iets is gebeurd. Alleen een emmer vol water vertelt ons hoeveel regen er in korte tijd gevallen is.

We ontdekken, met dank aan onze gasten, steeds meer mooie plekken en leuke activiteiten rondom Pian del Nasso. Zo weten we nu dankzij onze Mulino-gasten Richard en Patricia, dat je hier geweldig kunt vissen. Heel dichtbij stroomt de Bormida di Signo, maar ook in Piana Crixia zelf, Merana, Dego en Strevi zijn diverse plekken aan de rivier waar je terecht kunt om te vissen op o.a. Barbelen, Karpers, Kop-en Blankvoorns. Dankzij hun is Sander’s enthousiasme voor vissen weer aangewakkerd (vroeger mocht hij graag vissen aan de Eem in Baarn) en zij hebben zelfs geregeld dat Sander weer een hengel heeft, die ze helemaal vanuit NL hebben opgestuurd, dus manlief kan zich nu heerlijk af en toe terugtrekken bij de rivier.

Afgelopen vrijdag hebben we gezellig onze oud-overburen van de Regentesselaan, Jitte en Gwen, op bezoek en die tippen ons over de voortreffelijke culinaire kwaliteiten van chef Carlo Zarri van Villa San Carlo in Cortemilia. In het restaurant, dat tevens een hotel is, worden de menukaart en de borden zelfs helemaal gepersonaliseerd. Zelf ontdekten we laatst weer een nieuw restaurantje op weg van hier naar Acqui Terme in de plaats Bistagno: ristorante del Pallone. De keuken is echt voortreffelijk en je hebt er al een pranzo (voorafje-hoofdgerecht-toetje-koffie-wijn) voor rond EUR 15,- per persoon. Wij zeggen buon appetito!

 

Laat een reactie achter