Na de eerste bezoekers in juli volgt er een komen en gaan van gasten. De een komt van een paar heuvels verderop om even gezellig te buurten en de ander vanuit NL om hier wat langer te vertoeven. Het leuke is dat we nu het leven op Pian del Nasso door de ogen en oren van anderen leren (her-)kennen. Zo beschrijft vriend Leo de stilte door een aantal dagen een geluid niet thuis te kunnen brengen en er dan achter te komen dat het het geluid is van appels die hij verderop in de vallei op de grond kan horen vallen. En zijn zoontje Sepp van 11 verrast ons met zijn grote belangstelling voor en verhalen over zijn zoektochten in de natuur. Urenlang is hij zoet met het zoeken van hagedissen, de bidsprinkhaan of een ringslang. Er worden wandelingen gemaakt op en rond Pian del Nasso en er volgt een vierurige tocht door de rivierbedding richting een ongerept oerbos dat hier in de ‘buurt’ moet liggen (ik begrijp inmiddels waarom het ongerept is, want het blijkt onvindbaar…).

Ook vrienden Hans en Michiel arriveren. Hans, zijn hele leven al vlinder- en vogelaar, biedt aan om het leven op Pian del Nasso voor ons te fotograferen en in kaart te brengen, zodat wij onze ‘cliënti’ wat kunnen vertellen over ‘ons’ dierenleven. Hoe lief en geweldig is dat. Een klein greep uit zijn aangetroffen assortiment (zie foto’s hieronder van boven links naar rechts onder); het Staartblauwtje, het Oostelijke Resedawitje, de Vuursalamander, het Adonisblauwtje en de Keizersmantel.

Maar daar houdt het niet bij op. Hans neemt ons een avond mee op vogelexcursie om o.a. het geluid van de nachtzwaluwen te herkennen, de verschillende roepen van de bosuil en dan kom ik er eindelijk achter waar dat vriendelijke hoge getjilp in de nacht vandaan komt. Al weken vraag ik me af welke vogel dat geluid maakt. En navragen brengt me ook niet verder. Tijdens een wandeling laat ik het opgenomen geluid horen aan mijn buurmeisje en vraag welk dier dit is. Ze maakt een fladderend beweging en zegt “ucello”. Ik knik dankbaar naar haar en bedenk me tijdens de terugweg dat een ucello vast een bepaald soort uil moet zijn (zo klink het in elk geval). Bij thuiskomst kijk ik het direct na in mijn woordenboek: staat er ucello=vogel….. Tja, dat wist ik ook nog wel …. Maar Hans brengt uitkomst; hij hoort het direct: het is de kleine dwergooruil. Onze nieuwe gasten in de Mulino zijn ook natuurkenners, zo herkennen ze al direct het geluid van de kleine Dwergooruil en spotten ze ’s avonds (ze zetten hiervoor een heuse achtervolging in met zaklantaarn) een Das, en tijdens het vissen een schildpad! Last but not least appt onze buurvrouw een paar dagen terug of wij de vorige nacht ook een wolf hebben horen huilen? En om de stemming te vervolmaken: het was volle maan. Maar helaas moeten wij meedelen dat wij dat gehele unicum hebben gemist; we slapen er dwars doorheen. En, gelukkig voor alle andere dieren, lijkt het erop dat het een wolf op doorreis was, want daarna heeft niemand hem meer gehoord.

Wekenlang hebben wij hier dus al gezellig gasten, maar bezoek of niet, ons werk gaat door. Overdag zitten Sander en ik achter onze computer en daarnaast zijn er ook nog veel zaken te regelen voor Pian del Nasso. Zo hebben we eindelijk groen licht om ons in te schrijven in Pian del Nasso (lees: we hebben alle benodigde documenten, lijkt het). De inschrijving zelf kost ons een aantal uren formulieren invullen op het gemeentehuis. Maar dan lijkt het klusje geklaard. Helaas krijgen we een week later bericht dat we toch nog wat documenten moeten aanleveren, zoals een internationale trouwakte die we eerst moeten opvragen bij het gemeentehuis in Deventer en zo zijn we weer een week verder (piano, piano). Maar gisteren hebben we de laatste documenten ingeleverd en als het goed is, wordt de procedure van onze ‘residenza’ nu afgerond en kunnen wij ons binnenkort ware Piana Crixianen noemen!

Ons dus al aardig in feeststemming bevindend, zittend onder de portico, wild plannen makend over de aanplant van bomen en struiken in onze tuin, zien we, geen grapje, vanmiddag ineens onze gasten Richard en Patricia langsrijden met iets dat uitsteekt uit hun auto. Sander begint te lachen en ik kan mijn ogen niet geloven als ze recht voor ons neus de auto stoppen, uitstappen en de boom, want dat is het, uit de auto beginnen te sjouwen richting onze kant op. Het blijkt een cadeau voor ons voor op Pian del Nasso. Hoe bijzonder lief is dat. Ze vertellen dat ze onderweg van het tuincentrum in Cairo Montenotte naar Pian del Nasso wel heel wat bekijks hebben gehad met de boom in hun auto. Hahaha dat kunnen we ons voorstellen. Het is een granaatappelboom voor in onze tuin! Patricia heeft speciaal geoefend in het Italiaans om er een te bestellen. Onze eerste nieuwe boom voor Pian del Nasso! Che una meravigliosa sorpresa! En we noemen de boom Patrichard!