Afgelopen woensdag keren wij terug op Pian del Nasso na een bliksembezoek aan NL! Tot vlak voor vertrek was het nog onzeker of wij konden vertrekken; veel van onze vrienden en familie wisten dan ook niet dat we kwamen (en sommigen weten het waarschijnlijk nog steeds niet: het was jammer genoeg onmogelijk om in die paar dagen, naast alle zakelijke afspraken, iedereen te bezoeken). Op weg naar Nederland vragen we ons af hoe het zal zijn om daar straks na zo’n lange periode weer te zijn. Eenmaal terug in Baarn, rijdend over de Amsterdamsestraatweg, verbazen we ons erover hoe normaal en vertrouwd het voelt, eigenlijk alsof we niet weg zijn geweest. Het is dat we er geen huis meer hebben en in een hotel verblijven, maar verder pikken we als het ware de draad weer op. Maar hoe bijzonder en fijn is het weerzien met familie en vrienden! En hoe gek voelt het dan ineens dat je elkaar niet mag aanraken. Dasti heeft daar geen last van, die wordt geaaid en geknuffeld, en leeft zichtbaar op na het weerzien met haar honden-en mensenvrienden en de wandelingen in de bossen bij Baarn. Na alle afspraken met familie, vrienden, klanten, doktoren, kapper, tandarts, garage (en tussendoor zelfs nog een rit te paard), is het woensdag dan ineens alweer tijd om te vertrekken. Wat heerlijk om deze keer bijna normaal afscheid te kunnen nemen en zonder spanning te vertrekken naar een open Italië.

Al met al een fijne thuiskomst in een huis dat nu grotendeels af is. In de week voor ons vertrek naar Nederland is onze keuken eindelijk teruggeplaatst en kunnen we een groot deel van de nog resterende verhuisdozen uitruimen. Op de dag voor vertrek wordt een aantal binnendeuren van ons hal terug geplaatst wat toch een stuk gezelliger en veiliger voelt. In Nederland slaan we ons slag in diverse bouwmarkten en kopen gordijnen, verlichting en andere accessoires. Onze auto zit wederom nokkie vol. De afgelopen dagen zijn we dan ook druk om al dit huiswaar een plekje te geven. Want vanaf maandag wacht ons het volgende project: de Mulino.

Tijdens onze afwezigheid heeft Nadia, onze steun en toeverlaat op Pian del Nasso, een oogje in het zeil gehouden en gezorgd dat we niet alleen in een brandschoon huis terugkeren, maar ook dat onze tuin eens extra gesnoeid en gemaaid is. De grote velden waarop wij normaal gesproken alle grassen onberoerd laten, omdat het zo’n mooi gezicht is en het ook zoveel vlinders, insecten en vogels aantrekt, zijn gemaaid met de tractor van Nadia’s man (want zelfs met onze grote zitmaaier zijn die oppervlaktes onbegonnen werk). Wat een werk hebben ze verzet. En de velden ogen nu weliswaar wat kaal en bruin, maar dat zal snel bijtrekken. En zo komt het dat we nu weer ver kunnen kijken over de open velden en ook dat we onze Dasti niet meer uit het oog kunnen verliezen, omdat ze nu niet meer onzichtbaar wordt, als ze loopt te schuieren in het gras.

Ook in de buurt raken we al aardig ingeburgerd. In de afgelopen tien jaar leerden we natuurlijk al wat mensen kennen (maar vooral uitbaters van restaurants en winkels). Maar al wonende hier hebben we inmiddels met de meesten van onze omliggende buren (en hun dieren) kennis gemaakt. Tot voor ons kort waren dat bezoeken bij hun thuis, maar nu wij een keuken hebben, kunnen wij ook buren bij ons uitnodigen. Stuk voor stuk zijn het hartelijke mensen. En zo ontzettend lief. iedere keer als we ze zien, krijgen we verse groenten uit de tuin, kaas, limoncello (noem maar op) toegestopt. Tijdens ons reis naar NL werden we geregeld geappt of we veilig aangekomen waren, of het goed met ons ging etc. Hartverwarmend. En je merkt wel dat je hier in op het boerenland leeft, zo kregen wij gisteren een appje van onze buren dat ze later kwamen omdat hun ‘mucca’ (koe) aan het bevallen was. Om 21.00 uur was er een stierkalfje geboren!