by admin
Share
We werken hard om het huis op tijd af te krijgen. Ook Alessandro en Ziggo, de medewerkers van onze aannemer, werken super hard mee om dat voor elkaar te krijgen. De middag voor de verhuizing worden onze buitendeuren weer teruggeplaatst (wel zo fijn een dicht huis nu onze spulletjes arriveren ook om vogels en katten buiten te houden). Alleen de elektricien laat het afweten. Het gaat maar om een dag werk, maar ondanks diverse beloften laat hij het afweten (fortunato: kunnen we toch nog die verhalen over ‘Italiaanse toestanden’ waarmaken). Op de dag van de verhuizing hangen er overal nog wolken spaghetti draden uit de muren. Het is zoals het is, maar vervelend is het dat we de servieskast nog niet op zijn plek kunnen zetten dus die dozen niet kunnen uitpakken. Maar twee dagen voor de verhuizing blijkt ook dat het heel vanzelfsprekend is om de keuken te verwijderen als de plavuizen eronder vervangen moeten worden, maar niet om diezelfde keuken ook weer terug te plaatsen. De aannemer kijkt ons in elk geval behoorlijk appelig aan als we opperen of het niet tijd wordt om de keuken terug te plaatsen. Tja, en dan moet hij ons toch een keer teleurstellen, want hier heeft hij geen rekening mee gehouden. Hij adviseert ons om het aan de timmerman te vragen. Die doet direct zijn best een moment voor ons in zijn agenda te vinden. En helaas wordt dat op zijn minst de week daarop…. En ook de loodgieter die onze nieuwe sanitair zou plaatsen voor de verhuizing, moet ons meedelen dat het een week later zal worden. Het zal de oververmoeidheid wel zijn na al die maanden, maar de teleurstelling is groot, want we realiseren ons dan dat het moment waar we al die maanden zo naar toegeleefd hebben, toch niet HET moment zal zijn, dat we kunnen verhuizen naar ons eigen nieuwe huis.
Woensdag 3 juni rond het middaguur is ie daar dan eindelijk: onze verhuiswagen uit NL! 2 maanden later door het C-virus, maar daardoor extra gewenst. En het verhuisbedrijf is echt top! Zo mochten er in de afgelopen periode nog – door vrienden en familie verzamelde -spullen worden aangeleverd en hebben ze ook onze nieuwe servieskast voor ons opgehaald. We zullen dan ook extra goed voor ze zorgen nu ze bij ons te gast zijn. Sander brengt het zwembadwater helemaal op orde en ik poets de tuinmeubelen en maak de badkamer in de Cascina gereed. Gelukkig beschikken ze in de vrachtwagencabine over een eigen bed, want we hebben nog geen bed in ons huis of in de Cascina. De ochtend van de verhuizing rijd ik naar de trattoria in Cairo Montenotte om heel veel Italiaanse hapjes te halen. Met al dat gesjouw straks, zullen ze trek hebben. Gek idee dat het de keer in drie maanden is dat we Nederlanders zien. Binnen een kwartier na hun aankomst volgen er, tot onze verrassing, nog twee. Het blijken ‘bijna’ buren van onze de verhuizers uit Putten (ze wonen een kwartier van hun vandaan) en hebben hoogte gekregen van hun komst naar Pian del Nasso en komen even ‘buurten’ want uitgerekend vandaag hebben zij de overdracht van hun toekomstige huis in IT. Wat een idioot toeval. En dan begint het uitladen… Rond 17.00 uur is het gepiept en staan onze spullen verspreid over ons huis, hooischuur en Cascina. Tijd voor een duik in het zwembad voor Patrick en zijn collega en wij gaan de maaltijd voorbereiden. Het wordt een maaltijd op het terras bij onze oude vertrouwde Mulino. De volgende ochtend na het ontbijt zwaaien we ze uit!
De dagen die volgen werken we hard door om het huis verder af te krijgen. Zowaar arriveert deze week de elektricien die inderdaad binnen een dag zijn werkzaamheden kan afronden en de loodgieter volgt die ons sanitair plaatst. Sander gaat ondertussen gestaag verder met schilderen van huiskamer, keuken en hal (alle muren moeten hier minimaal drie keer!). Ik begin met uitpakken en inrichten van de bovenverdieping; kantoor, kleedkamer, slaapkamer en badkamer. Ik moet wel bekennen dat ik bij het uitpakken van mijn kleding zoals mijn pumps en jurken in de lach schiet en denk; wat moet ik daar hier in hemelsnaam mee en uit welke andere wereld komt dat. Hier ben ik echt Mina op de trekker, ik zie eruit als een bouwvakker en eet als een bootwerker (en ben nog afgevallen ook: tenminste volgens de weegschaal van Dasti, die van mij heb ik nog niet kunnen traceren). Sander is overigens ook gehalveerd (qua omvang dan). Gezond hoor werken en veel leven in de buitenlucht. We gunnen ons dan misschien maar weinig rust deze weken, maar zoals aangekondigd, gaan we toch echt een keer lunchen bij de Panterei en dinsdag finalemente bij onze dametjes in Olmo Gentile. Wat heeeerlijk en zo fijn om ze te zien!





En dan besluiten we donderdag om, ook al is het huis nog niet klaar en de keuken nog niet geïnstalleerd, om te verhuizen naar onze nieuw huis. We kunnen niet goed meer nadenken van vermoeidheid en de chaos, maar ik beeld me in wat een hele lieve vriendin van ons zou zeggen (als ze hier had kunnen zijn) namelijk: en nu gaan jullie daar gewoon zitten en dan maken jullie het gezellig, wat maakt het nou uit dat het niet helemaal af is, lekker belangrijk (fuck it), hup erin, kaarsjes aan en maak het gewoon gezellig! En dat is wat we gedaan hebben, niet meer nadenken en sinds twee nachtjes slapen wij in ons nieuwe huis en in onze eigen bed, wat een heerlijkheid!