Maandag regent het pijpenstelen. Onze normaal gesproken vriendelijk kabbelende riviertjes zijn ineens veranderd in twee woeste stromen. Het water buldert om ons heen. Overal zien wij mini-watervalletjes ontstaan die de rivier bijvullen. Eerder gespotte sporen van geulen worden ons ineens duidelijk; ze vinden hun oorsprong in deze zogenaamde ‘bij’-stroompjes. Het is al met al een indrukwekkend gezicht. En het belooft de Rio Gavi en Rio Madonna weer weken, hopelijk maanden, van voldoende helder stromend water te voorzien.

Donderdagochtend ontvangen we bericht dat het pallet uit Weesp in aantocht is!!!! Rond 10.30 uur is het sul posto. We juichen! Wat zijn we blij! We hebben nu alle (verf-)benodigdheden om in het huis aan de slag te gaan. In het pakket zitten ook extra werkschoenen en -kleding, regenlaarzen en ‘last but not least’: een zakje Klene Muntdrop pour moi! Sander haalt stralend een paar goede werkschoenen uit de verpakking. Eindelijk, want zijn oude waren inmiddels helemaal kapot. Uhm, aan de onderkant staat ‘made in Italy’.

Never a dull moment! Naast ons werk, zijn we allebei druk met de tuin en ons aanstaande huis. Nu alle spullen uit NL zijn gearriveerd is Sander begonnen om de muren op de bovenverdieping af te plakken en voor te bewerken om de komende dagen te kunnen sausen. Zelf ben ik in de tuin aan het werk. Naast het grasmaaien (en ja, ik doe ook hele stukken met de hand-grasmaaier, want onze tratorino kan niet overal komen en doet ook geen steile heuvels !) ben ik de komende dagen vooral zoet met het ontdoen van onze oprit, parkeerplaats en het terras van de Cascina van overwoekerend onkruid. Het zit werkelijk muurvast tussen de kiezelstenen. Met een mesje haal ik de ‘plantjes’ stuk voor stuk los. En zo ben ik iedere dag van het einde van de middag tot een deel van de avond bezig. Vaak met als enig resultaat een kruiwagen vol en circa 4 m2 gedaan. Het gaat tergend langzaam, maar je krijgt wel eer van je werk.

Wilde plannen hadden Sander en ik om, na aankomst in Italië, op Italiaanse les te gaan. Daar kwam natuurlijk door de huidige omstandigheden niets van en daarnaast krijgen we door diezelfde redenen ook bar weinig kans om Italiaans in de praktijk te brengen. Deze week heb ik er ineens genoeg van en besluit me op te geven voor een online-cursus bij een taleninstituut. Vanaf nu krijg ik iedere week les van een Italiaanse docente. En als Sander en ik verhuisd zijn naar het andere huis en Sander iets meer tijd heeft, gaat hij de lessen ook volgen. Ik heb er zin in!

Vanochtend ontvangen wij het nieuws dat er vanaf 3 juni as. weer vrij van en naar het buitenland mag worden gereisd vanuit Italië! En ook mag er dan weer door Italië zelf gereisd worden! Ik kan niet uitleggen hoe we blij we zijn met dit nieuws. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me er de afgelopen week een beetje naar van begon te voelen. Niet alleen omdat je al maanden door deze situatie niet echt iemand anders ziet, maar het is ook de gespannen situatie waar je mee te maken hebt, de ietwat schichtige manier waarop iedereen met elkaar omgaat met ook telkens die ongezellige mondkapjes op, waardoor je niet ziet of iemand glimlacht of boos kijkt. En ook het feit dat je je straks niet meer met paspoort geklemd in je handen op weg naar de supermarkt hoeft te begeven, met dat steeds aanwezige gevoel (ook al doe je niets fout) dat je ieder moment aangehouden kunt worden. Het is zo’n opluchting, dat je straks naar wens, mits uiteraard de grenzen met Zwitserland, Oostenrijk of Frankrijk open gaan en dan vervolgens ook België of Duitsland naar NL kunt reizen. En dat geeft ineens een heel prettig gevoel van vrijheid!

Naast ons werk voor NL, het werk op PDN en dus sinds kort ook een studie, genieten we in de gestolen rustige momenten ook met volle teugen van ons mooie plekje!