Het is weekend en we zijn allebei in de tuin aan het werk. Ik bedenk me net hoe rustgevend het is om zo in de tuin bezig te zijn (mijn moeder voorspelde me ooit dat ik het nog eens leuk zou gaan vinden, en dat geloofde ik nooit) als er een enorm gebonk klinkt uit de buurt van de Mulino. Het geluid klinkt alsof er iemand met een balk, heel hard en met tussenpozen, tegen een houten deur beukt. Ik kan het geluid niet plaatsen, maar stel mezelf gerust dat in een vallei geluiden vaak anders en vanuit een verassende hoek kunnen klinken en dit geluid heel goed van de buurman af kan komen die waarschijnlijk gewoon hout aan het hakken is. Maar eenmaal bij de Mulino blijkt het geluid toch echt UIT de molen te komen en tot mijn afgrijzen UIT de CV-ketel. Mijn hart zit in mijn keel. Uiteraard roep ik Sander erbij die helemaal vanaf de andere kant van het terrein aan moet komen rennen en daarna een beetje moppert waarom ik de hoofdstop er niet uit gehaald heb (niet aan gedacht). Enfin, rust! We kijken elkaar aan en besluiten de CV-monteur maar weer eens te appen en het voorval uit te leggen. In eerste instantie appt hij dat het geen kwaad kan. Maar als na het aanzetten van de hoofdschakelaar een dag later weer het enorme harde geklop begint en wij het geluid opnemen en aan hem door-appen, moet hij bekennen dat hij nog nooit zo’n geluid gehoord heeft (wat een geruststelling) en zeker adviseert de elektromonteur erbij te halen. Fijn! De volgende dag staat deze twee-man-sterk voor de deur en na nauwkeurig onderzoek vervangen ze twee volledig verkalkte onderdelen (vraag me niet welke) uit onze CV. De CV lijkt weer gered (hoera!) en wij kunnen weer rustig ademhalen. Wij zeggen: kom maar op met de volgende uitdaging!

De van origine weelderige velden van PDN hebben inmiddels een wat meewarige kapsel gekregen net als een groot deel van de wereldbevolking die het deze dagen zonder kapper moet stellen. Normaal wordt hier iedere week gemaaid, maar we hebben een kleine, weliswaar goed werkende motormaaier, die dit soort grote velden eenvoudigweg niet aankan. Het plan was dan ook om bij aankomst een kleine tractor te kopen. Maar ook hier zullen we geduldig moeten wachten tot de winkels weer opengaan en tot die tijd lossen we het op door alleen wandelstroken te maaien. Gelukkig wordt de rest van de tuin steeds netter door de snoeiwerkzaamheden en mooier doordat het hier, wat later dan in Nederland, eindelijk groen begint te worden.

Woensdag wonen we een maand op Pian del Nasso. Niet te geloven hoe snel de tijd gegaan is. Bijzonder om te kunnen constateren dat we, ondanks de meer dan aparte omstandigheden, nog geen heimwee hebben gehad. Het bevestigt des te meer dat wij hier op onze plek zijn. Iemand vroeg ons of wij veel nieuwe dingen ontdekken sinds wij hier wonen, maar omdat we Pian del Nasso, behalve voor boodschappen, niet mogen verlaten, is dat (nog) niet het geval, maar we hebben laatst wel via Tripadvisor (waar wij ook op staan) ontdekt dat er o.a. nog veel meer lekkere restaurants in de buurt zijn dan wij al dachten. Zodra wij die kunnen bezoeken, zullen wij jullie daar zeker over berichten.

Donderdag zijn de Cascina en de Rustico, dankzij Sander, leeggeruimd en zit de container werkelijk nokvol, maar anders dan verwacht, hoeven we geen extra container te bestellen dankzij een buurtbewoner die aangeeft belangstelling te hebben voor een aantal meubelstukken en een groot deel meeneemt. De huizen zijn daarmee klaar voor hun opknap- dan wel opfris- en inrichtbeurt. Nu afwachten totdat de bouwmarkten opengaan en de aannemer weer mag gaan werken. Naast het huisraad hebben wij overigens ook twee katten bij Pian del Nasso gekregen. De een is een grote dikke witte kat met zwarte vlekken die Bianca heet en de andere een wat mager lapjeskat, die wij Madonna hebben genoemd. Geheel volgens de gebruiken van deze tijd, maar wel tot onze grote spijt, houden ze zich keurig aan social distance. Na een maand voeren, zit er wat progressie in hun benadering en worden ze iets minder schuw. Het hoogtepunt was toch wel van de week toen Dasti en Bianca samen hebben liggen zonnen in de tuin met slechts drie meter ertussen. Ik heb geprobeerd er een foto van te maken, maar toen ging Bianca er helaas weer vandoor. Hieronder in elk geval een wat wazige (door eerdergenoemde reden) van Bianca, het witte vlekje rechts bovenop het dak. Hopelijk kan ik over een paar maanden een duidelijke foto plaatsen met Bianca en Madonna op schoot.

De hoopvolle berichten over het afvlakken van het aantal besmettingen in Italië van afgelopen week vertalen zich vrijdagavond in een aankondiging van de Italiaanse overheid van een weliswaar verlenging van de lock down tot 3 mei as., maar een iets soepeler beleid ten aanzien van opening van winkels. Zoals het er nu naar uitziet mogen vanaf volgende week speelgoed- en boekwinkels hun deuren weer openen. Het vertelt ons dat er wat licht gloort aan het einde van de tunnel. Omdat we nog geen zekerheid hebben wanneer de bouwmarkten open zullen gaan, hebben we besloten nu echt transport te gaan regelen vanuit NL. Een vriend van ons heeft gisteren als test een pakket via DHL naar ons toegezonden. Spannend!

Voor nu wensen wij iedereen vanuit Italië hele mooie Paasdagen toe. Maak er ondanks de bijzondere omstandigheden iets gezelligs van. Pas goed op elkaar en houd moed!