We ontvangen post uit Nederland! Het is de eerste post die we hier überhaupt ontvangen (een mijlpaal). Het blijkt dat een van de kaarten er tien dagen over gedaan heeft, maar het belangrijkste is, dat de kaarten gearriveerd zijn en dat geeft ook weer hoop, want blijkbaar worden er nog steeds zaken bezorgd in IT in deze C-virus tijd (en Sander is aan het uitzoeken of hij verf en andere bouwmaterialen met een transport uit Nederland kan laten komen). Via Nederland bereikt ons ook het nieuws dat voor het eerst het aantal besmettingen en doden afneemt in Italië, maar gisteravond is er helaas al weer minder goed nieuws; ze verwachten een nieuwe haard in Zuid-Italië. Wat een verdrietig nieuws. Er wordt zo hard gewerkt door de artsen, verpleging, autoriteiten (en laten we de medewerking van de bevolking niet vergeten) om het virus terug te dringen. We beseffen ook, en ik denk meer mensen met ons, dat we er rekening mee moeten houden dat de lock down nog wel even blijft duren.

Woensdag hebben we sneeuw. Door het raam van de Mulino zien wij de vlokken neervallen. Het is koud, rond het vriespunt en er staat een harde wind (wat een verschil met een paar dagen geleden toen we heerlijk buiten in het zonnetje zaten), maar binnen in de Mulino is het lekker warm. Een perfect ‘moment supreme’ echter voor de verwarming in het hoofdhuis om er mee op te houden. Ter bevordering van de feestvreugde houdt ook de wasmachine er mee op (gelukkig heb ik net alle was gedaan, inclusief het beddengoed). We zijn er eerlijk gezegd wel even ‘pas bien’ van (om maar in het Frans over te gaan). We voelen ons eerlijk gezegd ook niet echt lekker (dat durf je toch bijna niet te noemen in deze C-tijd), maar bij Sander blijkt het kies- en bij mij hormoongerelateerd (in dit geval: gelukkig!). En alle verhalen over Italiaanse toestanden ten spijt: in de middag staat de wasmachine monteur al op de stoep. Binnen een halfuur heeft hij onze wasmachine aan de praat. En de volgende dag staat de verwarmingsmonteur op de stoep en warmt ons aanstaande woonhuis weer op. Bijkomend voordeel: we hebben inmiddels met een groot deel van de vaste leveranciers van Pian del Nasso kennis kunnen maken.

Vandaag schijnt de zon. Het is 18 graden! Wat een heerlijkheid. Het voelt echt even als vakantie. We drinken koffie buiten in de zon. Sander en ik zoeken in deze nieuwe werkelijkheid zoveel mogelijk naar een vast ritme. We staan iedere dag vroeg op (niet zo vroeg als in NL), maar in elk geval voor 07.00 uur. Na het ontbijt laten we Dasti uit en daarna gaan we aan het werk. Ook vandaag gaan we eerst wandelen. Normaal lopen we in de ochtend door onze eigen velden naar de Rustico en weer terug. Maar vanochend oppert Sander om wat verder te wandelen, wat ook een stuk langs de weg impliceert. Ik protesteer direct (even voor jullie beeldvorming: ik loop nog in mijn pyjama met bijpassend ontploft hoofd). Maar Sander roept meteen dat ik niet zo moet zeuren, want er komen per dag hooguit drie auto’s voorbij. En echt, ik overdrijf niet: we lopen slechts een halve minuut langs de weg en er passeren gewoonweg twee auto’s (we wuiven maar enthousiast) en als laatste de postbode. Geweldig! En serieus, het is inmiddels 18.30 uur, en ik heb vandaag verder geen auto meer gehoord of gezien.