De printer krijgt een glorieuze plek in onze Mulino en direct na het installeren, ga ik driftig aan de gang om de papieren voor de aansluiting van de elektriciteit in orde te maken. Eenmaal geprint, ondertekend en gereed, het is inmiddels 20.00 uur en pikkedonker, open ik mijn PDF-programma om de documenten te uploaden en samen te voegen. Prompt geeft het programma aan dat er een veiligheid-sms verzonden is naar mijn telefoon. S-H-I-T, denk ik, wij hebben hier natuurlijk geen bereik. Meteen ren ik vanaf mijn geïmproviseerde bureau het terras op, de tuin in, door de velden richting de voorkant van het grote huis en ondertussen voel ik mijn voeten in stapels takken terecht komen (Sander heeft de hele dag lopen snoeien). Uiteindelijk bereik ik de weg: te laat (wederom S-H-I-T). Op een holletje weer terug naar de Mulino, weer (zo te voelen) door stapels takken, ondertussen werkt het wel op mijn lachspieren, wat is dit toch een absurde toestand (dat belooft nog wat voor al die andere programma’s waarop ik voor de veiligheid zo’n sms-bericht heb ingesteld). Enfin, bij het bereiken van mijn ‘bureautje’ heb ik zowaar nog een streepje (blijkbaar is die mij gevolgd) en lukt het me het programma te openen, de documenten samen te voegen en naar de ENEL te mailen. Yes! Tijd voor een glaasje Barbera d’Asti.

Vandaag krijgen wij zowaar bezoek. Het is de aannemer en zijn vrouw met de offerte voor de verbouwing van het huis. Op gepaste afstand bespreken we onze plannen voor het huis en tot Sander’s kan hij ook een motorzager voor ons kan regelen (ook al zijn de winkels dicht) en verf! Dat geeft de burger moed. Het lijkt erop dat we dan toch binnenkort met de verbouwing van ons aanstaande woonhuis kunnen beginnen. De binnenkant dan, want in Italië moet je voor alles voor de buitenkant een vergunning (permesso) aanvragen en op dit moment zijn al die instanties vanwege het coronavirus gesloten. Maar voor ons is het vooral belangrijk als wij straks binnen op orde zijn.

Sander en ik zeggen aldoor tegen elkaar dat we ons hier best redden, alleen moeten we zorgen dat we, zolang het C-virus rondwaart, gezond blijven. Prompt breekt vrijdag Sander zijn kies af …. En nu? Alle tandartspraktijken blijken gesloten evenals het ziekenhuis van Cairo Montenotte. Allemaal in verband met de Corona-crisis. Gelukkig zijn zowel Nicolas als Johanna bereid navraag voor ons te doen. Maar vanochtend is er nog geen tandarts gevonden en de pijn begint nu toch wel toe te nemen. Dan om 13.00 uur belt Nicolas dat hij een tandarts in Cairo Montenotte gevonden heeft en dat zij bereid is ons te ontvangen. Halleluja! Wederom gewapend met onze paspoorten en verklaring dat we om gezondheidsredenen op pad zijn, arriveren bij de tandarts. De tandarts en haar assistente geheel in Corona-stijl gekleed, witte pakken – monddoekje-veiligheidsbril, worden we ontvangen. Ze zijn allebei alleraardigst en ze spreken zelfs nog een woordje Engels. Na onderzoek en foto blijkt dat Sander’s zijn kies inderdaad verloren is en dat zijn zenuw zelfs in tweeën gespleten is. Arme hij. Wat moet hij de afgelopen dagen een pijn gehad hebben. Enfin, er blijkt een kroon geplaatst te moeten worden. Ik zoek het op in mijn woordenboek. Hoe hilarisch: Sander krijgt een Corona (pffff waar een lidwoord al het verschil kan maken).