De afgelopen dagen hebben we ons enorm bezig gehouden met het overzetten van de elektriciteit en het water op onze naam. Op zich lijkt dat een minimale activiteit, maar om dat voor elkaar te krijgen, moet je documenten uitprinten en ondertekenen en de printer die wij hadden meegenomen bleek de reis niet te hebben overleefd… Wat doe je dan normaal: je bestelt een printer via internet of je gaat er een kopen. Maar, zoals bekend, zit het hier op slot. De dichtsbijzijnde grote supermarkt, in Cairo Montenotte, verkoopt geen printers en de enige supermarkt die electronica verkoopt, de Bennet, bevindt zich 30 kilometer verderop in Acqui Terme en … je mag niet reizen. Echt wel een probleempje, want we kunnen ons niet permitteren om zonder water en elektriciteit te komen zitten (zeker niet in deze tijd). Nicolas (onze buurman van drie kilometer verderop) biedt aan om als fiets-print-koerier op te treden: wij mailen de documenten en hij print ze uit en brengt ze op de fiets door de bossen naar Pian del Nasso (onzichtbaar voor polizia). Het begint er al mee dat hij netjes een uitgeprint document aflevert, maar dat blijkt dat wij er drie van nodig hebben (want drie huizen). Meer dan 1 x per dag durft hij echter het kunstje niet aan (begrijpelijk), dus moeten wij weer een dag wachten op de rest van de documenten.

Ik word er toch een beetje zenuwachtig van, want maandag was de overdracht en nu is het alweer donderdag (hoelang blijf je aangesloten op alle voorzieningen?). En als straks het hele pakket van 14 pagina’s gereed is (en dat is dan alleen nog maar van de wateraansluiting en voor 1 huis), dan hebben we geen andere optie dan het hele handeltje in te scannen met onze telefoon. Het is te doen, maar ideaal is anders.

Rond 12.00 uur nemen Sander en ik de beslissing om toch naar de Bennet te rijden (en hier riskeer je echt een boete of zelfs een gevangenisstraf). Jullie kunnen je voorstellen dat we echt wel heel gespannen zijn. Bewapend met paspoorten en Italiaanse volzinnen in ons hoofd ter uitleg rijden we richting Acqui Terme. Elke bocht die we doorrijden, denken we er zal toch geen politie langs de kant van de weg staan? De hele rit zijn we nagenoeg stil en zitten we een beetje verkrampt. Bij Spigno Monferrato passeren we een politiestation (het zweet staat op mijn voorhoofd), maar er is gelukkig niemand te bekennen (leve de Italiaanse pranzo!). Wonder boven wonder bereiken wij zonder kleerscheuren de Bennet (als iemand een jaar geleden tegen me had gezegd dat ik nog eens met angst en beven naar een supermarkt zou rijden, zou ik het niet geloofd hebben).

Bij de Bennet maken wij voor het eerst kennis met de echte Italiaans Corona-paniek. Iedereen, werkelijk iedereen, loopt met een mondkapje en met een enorme boog om je heen. Er wordt streng gecontroleerd. Zo blijk je niet samen naar binnen te mogen (een persoon per winkelwagentje). Dat hebben wij natuurlijk weer niet gelezen, dus wij staan uitgebreid met z’n tweeën met 1 karretje een selfie te maken met mondkapje (want: toch een unicum), maar natuurlijk precies voor de informatiebalie van de supermarkt, waardoor wij direct in ons kraag gevat worden en een van ons, dat word ik, de supermarkt moet verlaten. Sander fluistert snel “haal nog een karretje”. En ja hoor, voorzien van een eigen karretje kan ik gewoon de supermarkt weer binnen (waarschijnlijk ook, omdat ik onherkenbaar ben door het mond- en bij mij meteen ook neus- en oogkapje). Even later ontmoet ik Sander in het geniep en kunnen we op gepaste afstand van elkaar op printer jacht. En daar staat ie: de printer en onze redder in nood. We doen uiteraard of we niet bij elkaar horen. Sander laadt de printer in zijn karretje en ik kijk erbij of hij en de printer mij geen bal interesseren (maar inwendig juich ik). Daarna winkelen we ‘apart together’ verder, wat best een uitdaging is omdat we van elkaar niet echt goed kunnen zien welke boodschappen de ander al gehaald heeft. Bij thuiskomst (overigens na ook weer een spannende terugrit) blijken we veel dubbel te hebben ingekocht (nee, geen overdadig WC-papier!).