Het hele weekend houden we het nieuws oogluikend in de gaten: er zullen toch geen strengere maatregelen komen in IT waardoor de overdracht alsnog niet door kan gaan? …. We horen het nieuws uit Nederland en maken ons zorgen over iedereen daar. Konden we onze familie maar hierheen halen, naar Pian del Nasso. Ondertussen rommelen we in en om de Mulino: Sander is al aan het snoeien geslagen, tussendoor genieten we samen van het zonnetje en we gaan erop uit naar de supermarkt. We moeten onderweg wel lachen om hoe de Italianen op onze Nederlandse auto reageren. Je ziet hun mond open gaan hangen, er komt ook een soort niet begrijpende armbeweging bij, en hoort ze denken: hoe kunnen mensen in deze tijd in hemelsnaam hier op vakantie gaan? In de supermarkt lopen de Italianen er een beetje schichtig bij. Sommigen dragen mondkapjes en enkelen zelfs handschoenen. Er wordt van je verwacht dat je minimaal een meter afstand houdt van elkaar. Ik vind het net een videospelletje. Iedere keer als ik mezelf iets beweeg, verschuift er om me heen ook iemand, om maar die afstand van een meter te handhaven.

En dan is het 16 maart de dag van de overdracht: na dagen in ons oude kloffie gelopen te hebben, is het ook wel weer een keer leuk ons een beetje op te doffen. Ik voel me ietwat zenuwachtig want tegenwoordig mag je in Italië niet meer als koper zonder tolk naar een overdracht, tenzij je heel goed Italiaans spreekt (lees: Italiaanse juridische taal begrijpt). Onze makelaar, juridische adviseur en tevens tolk Nicolas mag er, om jullie inmiddels bekende redenen, niet bij zijn, dus we zijn aan ons zelf overgeleverd. Het hele weekend hebben we gestudeerd op de koopakte zodat we precies begrijpen wat er gezegd wordt, maar toch voelt het alsof ons een examen te wachten staat waarvoor we kunnen zakken.

Om 09.00 rijden we naar Cairo Montenotte. Het kantoor ligt aan een plein dat normaal gevuld is met mensen, maar nu door het Corona-virus nagenoeg leeg is. We vinden zonder moeite het pand van onze notaris. Achter de voordeur blijken zich meerdere kantoren te bevinden. Bij het bordje van onze notaris staat vermeld dat we wel naar binnen mogen, maar alleen als we alle hygiënische maatregelen in acht nemen. Gelukkig hebben we ons, voor de zekerheid, bewapend met mondkapjes en chirurgische handschoenen. Ik ben niet verkouden, maar door deze hele toestand maak ik me al het hele weekend zorgen dat ik misschien tijdens het voorlezen ineens moet kuchen (en dan het kantoor uitgezet word). Bij aankomst worden we door de secretaresse begroet en er wordt dankbaar door haar geknikt als ik suggereer dat we misschien handschoenen aan zullen doen? Terwijl Sander en ik worstelen om ze aan te krijgen, krijgt de secretaresse een paar maal een hoestbui en roept benauwd: allergia. Ik voel me gerustgesteld: als zij zoiets ten gehore kan geven, hoef ik me waarschijnlijk niet al te druk te maken, mocht ik onverhoopt een kuchje laten.

En dan is het tijd en worden we binnengeleid in het kantoor van onze notaris. Hij is er nog niet, maar de gemachtigde van de verkoopster wel. Sander en ik nemen, in respect voor de gevraagde afstand, plaats op de stoelen die het verst van de notaris zijn stoel vandaan staan. In tegenstelling tot verhalen dat je altijd lang moet wachten in IT is de notaris nagenoeg op tijd. Hij groet ons drieën niet, zegt alleen dat we meer afstand moeten nemen (oprecht dat kan niet, we zitten met onze ruggen tegen de muur en iets verder is buiten) en begint monotoon de akte van 24 pagina’s voor te lezen (en nee, het is niet zoals in NL een samenvatting, ieder woord en getal wordt uitgesproken). Na bladzijde 12 liggen Sander en ik bijna te slapen. Hij kijkt ons niet aan. Het goede eraan is dat hij ons ook niet test of we begrijpen waar het over gaat. Om een zeer langdradige akte-verhaal kort te maken: een uur later is het voorbij en kunnen we ondertekenen! Het is gelukt! Wij zijn de nieuwe eigenaren van Pian del Nasso. We hebben een (t)huis in Italië!