by admin
Share
De dag na ons feest, op 1 maart, vertrekt Sander met zijn vriend Leo naar Italië met het eerste, kleinere, transport. Het virus is nog niet in onze toekomstige provincie Ligurië, maar om het zeker voor het onzekere te nemen, overnachten ze in een hotel in Frankrijk (net bij de grens), rijden de volgende dag in 1 keer door naar Pian del Nasso (ongeveer 350 km), zetten daar onze spullen af en rijden vervolgens weer terug naar het hotel in Frankrijk om de volgende dag, dinsdag 3 maart, naar Nederland terug te rijden. Bij thuiskomst is er inmiddels al echt paniek in Italië en begint er wat paniek Nederland binnen te druppelen. Bij de grens met Duitsland en Limburg zijn inmiddels meerdere besmettingen geconstateerd. Men verwacht een extra toename nu vakantiegangers terugkeren uit het buitenland. Omdat Sander toch in het noorden van Italië is geweest (al dan niet in HET gebied en niet in contact met mensen is geweest) blijft hij bij thuiskomst uit de buurt van iedereen en ik ook (omdat als hij het virus zou hebben, ik het ook zou kunnen hebben). Dinsdag 3 maart horen wij dat de erfakte gelukkig op een formaliteit na in orde is en dat de overdracht op 16 maart door kan gaan. Pfff, weer een pak van ons hart.
De rest van de week zijn wij druk met het verder leegruimen van huis en tuin en het inpakken van alle schilderijen, lampen etc. We maken een extra scheiding van spullen die mee gaan met de verhuiswagen (en we langere tijd kunnen missen) en zaken die wij nog echt nodig zullen hebben de komende tijd. Nu het Corana-virus ook Nederland aandoet, houden we er serieus rekening mee dat de verhuiswagen misschien veel later dan over een maand bij ons kan komen….
Dat weekend besluit de regering van Italië een groot aantal provincies op slot te doen. Waaronder de provincie van onze adviseur en makelaar die in de provincie Allessandria woont en kantoor houdt. Navraag bij hem leert ons dat de overdracht op 16 maart as. door kan gaan, maar dat hij hier niet bij aanwezig kan zijn omdat zijn aanwezigheid niet noodzakelijk is i.t.t. koper/verkoper en notaris. Inmiddels heb ik de stoute schoenen aangedaan en Johanna gemaild dat wij begrijpen dat wij nog niet in het huis mogen, maar of wij misschien wel officieel de Mulino zouden mogen huren (zoals altijd)? Johanna reageert meteen, dat dit zo’n absurde situatie is, dat wij natuurlijk in de Mulino mogen! Er valt een blok beton van mij af. De wetenschap dat wij niet hoeven te zwerven in tijden van Corana maar direct door kunnen gaan naar Pian del Nasso is een zegen!
Op 9 maart om 07.30 uur staat de verhuiswagen voor onze deur. Het gaat eigenlijk van een leiendakje en rondom het middaguur is ons huis, tuin en garage leeg. Dat is fijn, want we moeten nog onze tuin opruimen, onze auto inruilen en dan inpakken. En we moeten ook nog het geld overmaken naar IT (en dat kan alleen maar in kleine porties ivm een limiet). Kortom, om 21.30 uur zijn we eindelijk in ons hotel. Sander zijn broer is daar nog even om afscheid van ons te nemen als Sander een nieuws pop-up ontvangt dat IT inmiddels geheel op slot is. HELP! Op dat moment ervaar ik voor het eerst een moment van paniek. We hebben zojuist ons geld overgemaakt en nu kunnen we misschien niet naar IT om ons huis af te nemen. Na een onrustige nacht, vertrekken we in de ochtend vanaf ons hotel eerst naar onze lieve vrienden Rob en Ymke waar onze volgepakte auto deze nacht op de oprit mocht staan (tegen inbraak). Ze hebben overal fakkels met sterretjes geplaatst om ons te verwelkomen, zo ontzettend lief, en ik ben in tranen, omdat ik aldoor denk dat we IT niet in kunnen. Maar door al die gastvrijheid en een heerlijk ontbijt knap ik volkomen op. Het kondigt een goed einde van een slecht beginnende ochtend aan, want een uur later horen we van onze makelaar Nicolas in Italië dat wij met een door hem opgestelde verklaring het land in mogen! Verhuizen naar Italië blijkt tot een van de redenen te horen waarom je wel het land in mag. Joepie! Er valt een betonblok van onze schouders. Italie here we come!
Als we even later nog even tanken in Baarn hoor ik voorbijgangers mompelen, kijkend naar onze auto: “dat is weer zo’n gevalletje: ik ga op vakantie en ik neem mee” In mezelf moet ik een beetje lachen, begrijpend hoe het eruit moet zien, zo’n idioot volgepakte auto met de ski-box op het dak. Maar tegelijkertijd denk ik jullie moeten eens weten: het is meer ‘ik ga emigreren tijdens het Corona-virus en ik neem mee’. Tijdens de rit richting de Franse grens ben ik toch een beetje gespannen, want stel dat we toch niet toegelaten worden? Mijn zus appt dat ze ons net de familie Von Trapp vindt uit de Sound of Music die over de bergen moeten vluchten. Tja, daar heeft het misschien wel iets van weg. Ik en Sander hebben gelukkig nooit een oorlog meegemaakt (en daar mag je het ook niet mee vergelijken), maar ik kan me voorstellen dat het hier wel een klein zweempje van heeft omdat je de grens dus niet over durft. We slapen, net als Sander en Leo een week daarvoor, in het hotel bij de grens. De volgende ochtend vertrekken we rond 09.00 uur richting Italië. Als we de toltunnel bij Frejus uitrijden en Italie in, worden we na ongeveer een kwartier aangehouden door de politie. We houden ons adem in, maar na het lezen van Nicolas zijn verklaring mogen wij door! De volgende 160 kilometer blijven we gewapend met onze paspoorten en de verklaring van Nicolas zitten, maar zonder nog een keer staande te worden gehouden bereiken we om 12.30 uur Piana Crixia en vervolgens Pian del Nasso! Wat een opluchting: we hebben het gehaald!
Nu we hier zijn vraagt iedereen ons hoe het hier is. “Kunnen jullie wel boodschappen doen?”, wordt ons veel gevraagd. Eerlijk gezegd is het, hier eenmaal op Pian del Nasso, heerlijk en merken we weinig van het C-virus. We zitten hier in onze eigen vallei van 8 hectare midden in de natuur. De eerste buren zitten 1 kilometer verderop. Toevallig ontmoetten Sander en ik ze zojuist tijdens het uitlaten van onze hond (en we zijn hier al drie dagen) en ook zij blijven netjes op gepaste afstand. We mogen gewoon naar de supermarkt en daar lopen sommigen met mondkapjes en er zijn strepen op de grond, waarachter je moet blijven bij de kassa om ver genoeg achter je voorganger te blijven. Wat raar is dat we normaal wel ergens een hapje zouden gaan eten (de restaurants zijn dicht), we kunnen niet naar winkels en of vrienden ontmoeten die hier wonen. En bij het weggaan konden we sommige van onze familieleden niet meer fysiek gedag zeggen ter voorkoming van het C-virus. We kunnen geen verf of bouwmaterialen kopen voor het renoveren van ons huis, maar waarschijnlijk kan dat wel online. Dus dat gaan we nu proberen uit te vogelen. We hebben gelukkig sinds twee dagen internet! Eerst maandag maar eens de overdracht achter de rug hebben (dan zijn we echt helemaal blij) en dan komt de rest vanzelf. Ik zeg: wordt vervolgd….